Το είχαμε ξαναδεί το «έργο». Η διαχείριση, εκ μέρους της Πολιτείας, «ακραίων καιρικών φαινομένων» ή ακόμη και απότομων καιρικών αλλαγών στη χώρα μας να γίνεται αντικείμενο έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων, αλλά και σκληρής, ενίοτε και εξωπραγματικής, κριτικής.
Να θυμηθούμε:
Το 2004 έκλεισε η Εθνική Οδός. Καταγγελίες για κυβερνητική ανεπάρκεια, κατηγορίες, οργή στις τηλεοράσεις. Το 2017 το ίδιο. «Φωτιά» στις τηλεοράσεις, κατηγορίες κατά της τότε «ανεύθυνης» κυβέρνησης για τον «Γολγοθά οκτώ ωρών για τους οδηγούς στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας». Εμπρηστικές οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και στις δυο περιπτώσεις: «Ποιος φταίει που μια προαναγγελθείσα χιονόπτωση έγινε αιτία να κλείσει ο βασικότερος δρόμος της χώρας, που συνδέει τη βόρεια με τη νότια Ελλάδα;… Η απάντηση είναι μία λέξη: Ανικανότητα». Και από κοντά ο Γιώργος Παπανδρέου να φορά γαλότσες, να ανεβαίνει σε εκχιονιστικά μηχανήματα και να μοιράζει νερό και κουλούρια στους εγκλωβισμένους από χιόνια στην Εθνική Οδό.
Τα ίδια δεν λένε (και κάνουν) και σήμερα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής; Οι ίδιες καταγγελίες δεν αναπτύσσονται από τηλεοράσεως; Θα μου πείτε –και δικαίως– «τι θέλετε η αντιπολίτευση, η εκάστοτε αντιπολίτευση, να σιωπά; Να μην κάνει κριτική; Και από τηλεοράσεως να μη λέει ο κάθε πικραμένος τον πόνο του, εξαπολύοντας μύδρους κατά πάντων;».
Ασφαλώς και κριτική επιβάλλεται να γίνεται και η λαϊκή αγανάκτηση να διοχετεύεται. Όχι όμως να γινόμαστε μονίμως διοχετευτήρες της λαϊκής αγανάκτησης για λόγους και μόνον αντιπολιτευτικούς. Όχι να ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια, για τα οποία μάλιστα έχουμε κατηγορηθεί και εμείς στο παρελθόν για κακή, εγκληματική μερικές φορές, διαχείριση. Όχι να τα φορτώνουμε όλα στο «ανάλγητο κράτος» και στην εκάστοτε «ανεύθυνη» κυβέρνηση. Ναι, το κράτος διαχρονικά φέρει την κύρια ευθύνη, αλλά η διαχείριση κρίσεων, την οποία μάλιστα κάναμε και εμείς στο παρελθόν, είναι η μεγάλη μας κατάρα. Το είδαμε παλιότερα, το ξαναείδαμε στις φωτιές το περασμένο καλοκαίρι, το παρακολουθήσαμε στο φιάσκο του χιονιά. Όταν ξεσπάει μια κρίση οιασδήποτε μορφής, βγαίνουν όλες μας οι συσσωρευμένες παθογένειες δεκαετιών και μας λιώνουν. Λιώνουν το ελληνικό κράτος μέσα σε λίγα λεπτά. Αν κάποιος ψάξει, θα δει ότι μερικοί άνθρωποι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Κάποιος κρίκος σε μια αλυσίδα σπάει τη χειρότερη στιγμή. Στο Μάτι ήταν όποιος έδωσε τη λάθος εκτροπή των αυτοκινήτων και όποιος έστειλε αλλού τα πυροσβεστικά μέσα. Την περασμένη Δευτέρα, κάποιος είδε στην οθόνη κεντρικού ελέγχου της Αττικής Οδού ότι κάτι πάει στραβά, αλλά δεν πήρε την απόφαση να κλείσει εκείνη την ώρα τον δρόμο. Και μετά το σύστημα κατέρρευσε. Η Τροχαία δεν είχε αλυσίδες για τα αυτοκίνητά της, η Αττική Οδός τα έχασε, ο Στρατός δεν ήξερε τι να κάνει, γιατί φυσικά δεν έχει συνηθίσει σε αποστολές χωρίς σχέδιο και οργάνωση. Ό,τι ήταν να πάει στραβά, πήγε.
Είναι ασφαλώς σημαντικό πως δεν υπήρξαν θύματα. Υπάρχει πολιτική ευθύνη για όλα αυτά; Ναι, προφανώς, το παραδέχθηκε και ο πρωθυπουργός για τη συγκεκριμένη περίπτωση, και η κοινωνία τη ζυγίζει και την αποδίδει. Όμως, για να είμαστε σοβαροί, η πολιτική ευθύνη πρέπει να αφορά ένα κυρίως πράγμα: Τη διαχρονική αδυναμία μας να φτιάξουμε ένα κράτος που θα μπορεί να αντέχει στις κρίσεις και δεν θα λιώνει στην πρώτη περιπέτεια. Να φτιάξουμε ένα κράτος οργανωμένο, με άξιους, ικανούς «διοικητές». Ένα κράτος μέσα στο οποίο θα αναγνωρίζουμε και τις δικές μας, των πολιτών, ευθύνες. Ένας κράτος δίχως ρουσφέτια και με απόλυτη αξιοκρατία και με διακριτές τις αρμοδιότητες. Με επιτελικούς «αρίστους», που δεν θα κάνουν τα τραγικά λάθη των προηγουμένων.
Το χρέος των πολιτικών δυνάμεων
Η σημερινή κυβέρνηση υποσχέθηκε να φτιάξει ένα σύγχρονο κράτος. Ένα κανονικό κράτος. Έκανε βήματα πολλά και προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν τα κατάφερε όμως μέχρι τώρα. Το παραδέχτηκε και ο πρωθυπουργός. Μέχρι όμως να ξεπεραστούν οι διαρθρωτικές αγκυλώσεις και να γίνει επιτέλους αυτό το επιτελικό κράτος, που μας υποσχέθηκαν, ας μην ψάχνουμε για κάθε «χιονιά, πλημμύρα και φωτιά» αν φταίμε εμείς, αν φταίτε εσείς, αν φταίνε οι άλλοι. Και ο… Χατζηπετρής να αναλάβει, δεν θα κάνει τίποτε εάν θα εξακολουθεί να βασίζεται σε «σαθρά δοκάρια». Αυτά τα «σαθρά δοκάρια» οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου, αντί να διαγκωνίζονται ποιος θα τα… γκρεμίσει, ας φροντίσουν να τα κάνουν στέρεα, πάνω στα οποία θα στηρίζεται το επιτελικό ή, όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε, κράτος. Πάντως, ένα κράτος κανονικό.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
