Διάφορες πολιτικές αυταπάτες αιωρούνται αυτές τις ημέρες. Κατά παράδοξο τρόπο, οι μεγαλύτερες από αυτές αφορούν την αντιπολίτευση.
Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, δίχως πλήρη συνείδηση για το τι τον έχει βρει, υποδύεται έναν ρόλο σε ένα έργο δίχως σενάριο. Ο αρχηγός του τον διαλύει αργά αλλά σταθερά, με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα και ερμηνείες τους από τους εκπροσώπους του. Το δε ΠΑΣΟΚ βγάζει και πάλι τα εσώψυχά του, με πρόφαση, κατά πως λένε, τη μη ικανή ηγεσία του, αλλά πραγματική αιτία την απουσία πολιτικού σχεδίου και πρότασης.
Και τα δύο κόμματα κινούνται με μία μηχανιστική και ατελέσφορη λογική. Λες και τα έχουν όλα λυμένα, αναζητούν τον μεσσία, το πρόσωπο που θα κηρύξει την επανάσταση και άμα τη εμφανίσει του θα ανατρέψει τον Μητσοτάκη και θα σαρώσει στις εκλογές. Η λογική αυτή έχει εμφανιστεί αρκετές φορές και στο παρελθόν. Ζητούμενο ήταν και παλαιότερα το «ποιος θα κερδίσει τον Ανδρέα», «ποιος θα κερδίσει τον Σημίτη» ή ποιος τον Καραμανλή. Και κατά περιόδους, όλοι έμοιαζαν προς στιγμήν «άχαστοι», αλλά όλοι τελικά έχαναν σε κάποιες εκλογές (με εξαίρεση τον Σημίτη, ο οποίος φρόντισε να αποχωρήσει εγκαίρως).
Τι σημαίνουν αυτά, σε συνδυασμό με τη σκληρή λογική των εκλογικών αριθμών; Ότι η στιγμή που ο Μητσοτάκης θα χάσει δεν έχει έλθει ακόμη. Η ΝΔ κέρδισε πέρυσι τις εκλογές, βρίσκεται στον πέμπτο χρόνο διακυβέρνησης, φθείρεται, κρίνεται, εφαρμόζει ένα κάποιο σχέδιο και έχει μπροστά της τα δύσκολα, αφού και προβλήματα υπάρχουν και η φτώχεια ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας κάποια στιγμή θα παραγάγει αποτελέσματα.
Το πρόβλημα όλων εκείνων που αναζητούν αυτόν που θα κερδίσει τον Μητσοτάκη είναι ότι δεν ασχολούνται με το πώς αυτό θα συμβεί. Ούτε αντιπροτείνουν κάτι, ούτε και δείχνουν ικανοί να καταστρώσουν και να εφαρμόσουν ένα σχέδιο, ούτε εμφανίζουν κάποιο έστω διαχειριστικό πλεονέκτημα. Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης όμως δεν περιμένουμε απλώς να κάνουν κριτική ή να αναδεικνύουν τα «κακώς κείμενα», δεν περιορίζεται σε αυτό το έργο που καλούνται να επιτελέσουν. Περιμένουμε –και οφείλουν– να μπορούν να προτείνουν εναλλακτικές πολιτικές, να έχουν πολιτικό πρόγραμμα που να μπορεί να γίνει κυβερνητική πρακτική και να «κατεβάσουν» αξιόπιστη πρόταση για το προς τα πού πρέπει να πάει αυτή η χώρα.
Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το να πειστεί η κοινωνία ότι αξίζει να στηρίξει την αντιπολίτευση εκλογικά. Έχει να κάνει πρωτίστως με το εάν η κοινωνία καταρχάς θα αναζητήσει και εν συνεχεία θα πειστεί ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος. Και αυτόν τον διαφορετικό δρόμο δεν τον έχουν «χαράξει» τα δύο συστημικά κόμματα εξουσίας (αν και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε εσχάτως πως είναι και αντισυστημικός!).
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
