Σε αδιέξοδο οι διαβουλεύσεις για νέα κυβέρνηση
Τα σενάρια και τα ονόματα που «παίζουν» μία εβδομάδα μετά τις εκλογές
Αντί ο πλανήτης να στρέψει την προσοχή του στο Παρίσι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, παρακολουθεί τα όσα πυροδότησε στη χώρα η απόφαση του Εμανουέλ Μακρόν να στήσει κάλπες, αφού μπορεί να γλίτωσε από τον ακροδεξιό ύφαλο, ωστόσο δεν αποκλείονται τα βράχια στα αχαρτογράφητα νερά που πλέει από την περασμένη Κυριακή η Γαλλία, η οποία μάλιστα σήμερα φόρεσε τα γιορτινά της για την εθνική επέτειο πτώσης της Βαστίλης.
Με νικήτρια την εύθραυστη συμμαχία της αριστεράς που θα κληθεί να ξεπεράσει μεγάλες προκλήσεις για την ενότητά της, και με την παράταξη του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, που κατατάχθηκε δεύτερη χωρίς να μπορεί να κυβερνήσει, η Γαλλία έστω και με εξουδετερωμένη την βόμβα της ακροδεξιάς, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια γεμάτη αβεβαιότητα πολιτική ατμόσφαιρα.
Η επιλογή του μελλοντικού πρωθυπουργού ανήκει επίσημα στον πρόεδρο της χώρας, ο οποίος δεν δεσμεύεται νομικά από τα αποτελέσματα των εκλογών — αν και η πολιτική συνήθεια επιτάσσει ο αρχηγός της κυβέρνησης να επιλέγεται από τις τάξεις της ισχυρότερης πολιτικής δύναμης ή συνασπισμού. Η γεμάτη ατζέντα και το «παραθυράκι» του Συντάγματος του επέτρεψαν να μην αποδεχθεί την παραίτηση του εκλεκτού του, Γκαμπριέλ Ατάλ.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιον θα προτείνει η αριστερά για να υπηρετήσει ως πρωθυπουργός. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο επέλεξε να μην έχει υποψηφιότητα, σε αντίθεση με την Εθνική Συσπείρωση με τον πρόεδρό της Τζορντάν Μπαρντέλα και τον συνασπισμό υπέρ του Μακρόν, με επικεφαλής τον απερχόμενο πρωθυπουργό Γκάμπριελ Ατάλ. Ο λόγος ήταν απολύτως σαφής: Δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε συναινετικό πρόσωπο.
Οι 3+1 υποψήφιοι πρωθυπουργοί
Οι δύο κύριες δυνάμεις του συνασπισμού, η «Ανυπότακτη Γαλλία» και οι Σοσιαλιστές, έχουν το μεγαλύτερο βάρος στις συνομιλίες, οι οποίες μπορούν να αποκλείσουν υποψηφιότητα των Πρασίνων.
Το κίνημα του Μελανσόν, το πιο ριζοσπαστικό από τα τέσσερα κύρια κόμματα του συνασπισμού, σε συνδυασμό με την ισχυρή εμφάνιση του ηγέτη του στις δύο τελευταίες προεδρικές εκλογές, θα δώσει επιχειρήματα για να ισχυριστεί ότι ο μελλοντικός αρχηγός της κυβέρνησης θα πρέπει να προέρχεται από τις τάξεις του. Προφανής επιλογή ο ίδιος ο Μελανσόν, αν και δεδομένης της σκληροπυρηνικής στάσης σε θέματα που αφορούν από την οικονομία έως τον πόλεμο στη Γάζα, προκαλεί ανησυχία στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους.
Υπάρχουν από την άλλη αυτοί που πολέμησαν στο πλευρό του τρεις φορές υποψήφιου για την προεδρία, αλλά έκτοτε έκοψαν τους δεσμούς μαζί του, οι οποίοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είναι ιδεολογικά εναρμονισμένοι με το κυρίαρχο ρεύμα του Νέου Λαϊκού Μετώπου, ενώ θεωρούνται λιγότερο διχαστικοί από τον Μελανσόν. Ανάμεσα τους ο Φρανσουά Ρουφέν, έναν πρώην δημοσιογράφος και σκηνοθέτης που προσβλέπει σε μια υποψηφιότητα στις επόμενες προεδρικές εκλογές, ο οποίος επέκρινε το LFI για αυτό που περιέγραψε ως έλλειψη προσέγγισης στις αγροτικές περιοχές της Γαλλίας και αποκάλεσε τον Μελανσόν, «υποχρέωση».
Οι αναγεννημένοι από τις στάχτες τους Σοσιαλιστές έχοντας ενισχύσει την παρουσία τους στο κοινοβούλιο και κλείνοντας το χάσμα με το ριζοσπαστικό LFI του Μελανσόν θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα λάβουν υποστήριξη από τους Πράσινους σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν τη Ανυπότακτη Γαλλία, να πάρει τον έλεγχο. Πιθανοί υποψήφιοι θα μπορούσαν να προέλθουν από τη νέα γενιά σοσιαλδημοκρατών, όπως ο 48χρονος Μπορίς Βαλό που εξελέγη για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο το 2017, έχοντας σπουδάσει δίπλα στον Μακρόν στην κορυφαία σχολή δημόσιας διοίκησης της Γαλλίας και, όπως ο σημερινός πρόεδρος, υπηρέτησε στο παρελθόν ως αναπληρωτής γενικός γραμματέας των Ηλυσίων.
Ένας τρόπος για να αποφευχθούν οι διαφωνίες μεταξύ των κομμάτων θα μπορούσε να είναι η επιλογή προσώπου εκτός της πολιτικής σκηνής, όπως ο πρώην ηγέτης του μεταρρυθμιστικού συνδικάτου CFDT Λοράν Μπεργκέρ που αναγνωρίζεται επίσης, τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά, για την ικανότητά του να δημιουργεί συναίνεση και να γεφυρώνει τα κενά.
Συμμαχίες και καραμπόλες
Ο επικεφαλής της Ανυπότακτης Γαλλίας Ζαν-Λυκ Μελανσόν, τάσσεται υπέρ μιας κυβέρνησης του Νέου Λαϊκού Μετώπου, χωρίς συνεργασία με τους μακρονιστές, άρα μειοψηφίας και με πρωθυπουργό που να προέρχεται από το ισχυρότερο σε βουλευτές κόμμα της αριστερής συμμαχίας. Μειονέκτημα τεράστιο μιας τέτοιας κυβέρνησης ότι θα είναι ευάλωτη και τελικά όμηρος δύσκολων ισορροπιών στην Εθνοσυνέλευση και θα κινδυνεύσει με το «καλημέρα» να καταρρεύσει στα εξ ων συνετέθη.
Ένα δεύτερο σενάριο διακυβέρνησης αναπτύσσεται με βάση ότι στην επιδίωξη αυτή του Μελανσόν αντιδρούν οι εκ νέου ενισχυμένοι Σοσιαλιστές, αλλά και οι Οικολόγοι. Ζητούν να γίνει ψηφοφορία στις τάξεις του NFP αλλά το περιθώριο υποχώρησης του Μελανσόν είναι σχεδόν μηδαμινό.
Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως ο Μακρόν δεν θα επιχειρήσει συνεργασία με τους γκωλικούς ρεπουμπλικάνους για μια κυβέρνηση μειοψηφίας, σε ένα τρίτο σενάριο που είναι θεωρητικά στο τραπέζι.
Το τέταρτο αφορά στην ευχέρεια του Προέδρου, με το ανάλογο κόστος, για τον διορισμό ενός τεχνοκράτη πρωθυπουργού, μιας κυβέρνησης μη πολιτικών προσώπων, που θα αναλάβει ως ειδικού σκοπού την μεταβατική ενός έτους, όπως επιβάλλει το Γαλλικό Σύνταγμα, απαγορεύοντας νέες πρόωρες εκλογές, διακυβέρνηση της χώρας, περιοριζόμενη στη διαχείριση των θεμάτων της καθημερινότητας χωρίς να προτείνει νομοσχέδια που θα προκαλέσουν τριβές και κίνδυνο καταψήφισης.
