Browsing: DE JURE

Αποφεύγω να γράφω «εν θερμώ». Αποφεύγω να γράφω αν δεν έχω ακούσει όλες τις «πλευρές» και σίγουρα δεν γράφω με γνώμονα τις «κραυγές»…
Ο θάνατος ενός παιδιού στο λούνα παρκ, είναι πέρα και πάνω από το «εν θερμώ». Και όχι διότι είναι τουλάχιστον τραγικό γεγονός, αλλά διότι οι δικαιολογίες που ακούστηκαν είναι εξοργιστικές, ντροπιαστικές και πάνω απ’ όλα δείχνουν την εγκληματική ελαφρότητα με την οποία κάποιοι διαχειρίζονται, ελέγχουν και επιτρέπουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που κατά βάση απευθύνονται σε παιδιά.
Λυπάμαι που θα το πω αλλά η περίπτωση αυτή (και δεν είναι η μόνη) δεν είναι μια ανθρωποκτονία από αμέλεια. Είναι ένα διαρκές έγκλημα με δόλο μια και -σε κάποιες περιπτώσεις- η «κονόμα» και τα… στραβά μάτια, σκοτώνουν ανθρώπους. Ντροπή σας και ντροπή μας!

Το θέμα μας είναι αν η περιβόητη πισίνα στις  Σπέτσες είναι πρώην βόθρος η στέρνα; Όχι βέβαια…
Το θέμα μας είναι αν θα παντρευτεί στην Κρήτη, αν έχει κάνει λίστα γάμου και ζητάει 500ευρα, ή αν θα πάει μήνα του μέλιτος σε άγνωστο προορισμό; Όχι, βέβαια…
Το θέμα μας είναι αν το σπίτι στο Κολωνάκι στοιχίζει 1,8 εκατ. ή 2 εκατ. ή αν θα υιοθετήσει δεύτερο σκυλάκι ή όχι; Όχι, βέβαια…
Το θέμα μας είναι ότι κάποιος, ο οποίος -καλώς ή κακώς- (κακώς κατά τη γνώμη μου) γίνεται «θεσμός», το μόνο που έχει καταφέρει είναι να γίνει «καρικατούρα» που γεμίζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναρτήσεις από σαχλές έως επικίνδυνες χωρίς ουσία και φυσικά χωρίς να τιμά τον «θεσμικό» του ρόλο!
Ναι, κατάφερε να κερδίσει την περιέργειά μας. Αυτό που δεν κατάφερε (και δεν πρόκειται να καταφέρει) να κερδίσει, είναι η προσοχή μας και ο σεβασμός  μας!

Παρακολουθούμε χρόνια τώρα τις τεράστιες πυρκαγιές σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά που έχουν κάψει εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων, παρακολουθούμε χρόνια τώρα, τη συρρίκνωση και τον «βιασμό» του Αμαζονίου, την λειψυδρία στη Αφρική, την ιλιγγιώδη μόλυνση σε Ινδία και Πακιστάν.
Και όλα αυτά τα παρακολουθούμε με δέος, προτείνουμε λύσεις και -κάπου, κάπου- μας πιάνουν οι ευαισθησίες μας και γινόμαστε για λίγα 24ωρα λίγο πιο προσεκτικοί και λίγο πιο «περιβαλλοντικά ευαίσθητοι».
Δεν είδα ποτέ όλοι αυτοί (ή για να το πω πιο σωστά όλοι εμείς) να «σηκώνουν το δάχτυλο« μόνο για να κατηγορήσουν τους νυν και τους πρώην αποποιούμενοι την κάθε ευθύνη για όλες αυτές τις καταστροφές, λέγοντας «δεν φταίω εγώ… αυτοί φταίνε»…
Μήπως να το πάρουμε αλλιώς, γιατί ο χρόνος μετράει ανάποδα και χρειάζονται λύσεις… όχι «εμφύλιοι»;

Οι 33οι Ολυμπιακοί έφτασαν στο τέλος τους… Η αίσθηση που μου άφησαν ήταν ήττα του Ολυμπιακού ιδεώδους, ήττα της αισθητικής και νίκη του φόβου. Όμως αυτό δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να αναλυθεί σε κάτι παραπάνω από 100 λέξεις.
Το θέμα είναι ότι η παρουσία της Ελλάδας ήταν για μια ακόμα φορά εξαιρετική. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην «συγκομιδή» μεταλλίων, που είναι η μεγαλύτερη από την εποχή του «Αθήνα 2004». Αναφέρομαι σε όλα αυτά τα παιδιά, νικητές και χαμένους, που έκαναν πρωτίστως το όνειρό τους πραγματικότητα αλλά και την Ελλάδα περήφανη.
Τα λέω όλα αυτά διότι τα συγχαρητήρια δεν αξίζουν μόνο σε αυτούς που ανέβηκαν στο βάθρο αλλά σε όλη την Ελληνική αποστολή. Και αν ποτέ συναντήσετε κάποιο από αυτά τα παιδιά μην τους ρωτήσετε αν κατέκτησαν κάποιο μετάλλιο…  Απλά πείτε τους «συγχαρητήρια και ευχαριστώ». Γιατί  μόνο αυτό αξίζουν, γιατί μόνο αυτό έχει σημασία!

Σας ευχαριστούμε όλους! 

Πανηγυρίζουμε (και δικαίως) για τα απανωτά ρεκόρ στο πεδίο του τουρισμού. Αρκεί όμως να επαναπαυθούμε στον ήλιο και την θάλασσα που η χώρα μας προσφέρει στους επισκέπτες απλόχερα;
Φυσικά και όχι!
Και η απόδειξη για αυτό το «όχι» ήρθε από τα δημοφιλή νησιά όπου από τα 5 αστέρια (στην προτίμηση των τουριστών) έπεσαν στα 3.
Και δεν φταίει καμία κυβέρνηση. Φταίμε όλοι εμείς, παραθεριστές και εμπλεκόμενοι στον τομέα του τουρισμού ευρύτερα. Όταν όλοι προσπαθούν να βγάλουν τα «σπασμένα» μιας χρονιάς σε ένα μήνα, όταν μερίδα επαγγελματιών «εκμεταλλεύεται» την άγνοια των τουριστών και όταν οι υποδομές δεν μπορούν να αντέξουν τόσους επισκέπτες τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το ρεκόρ θα γίνει αρνητικό!
Οπότε, καλό είναι να βάλουμε μυαλό όσο πιο γρήγορα γίνεται διότι δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε περιθώριο για τέτοια λάθη που θα πληρώσουμε όλοι μας…

Πριν από  λίγες ημέρες ο Παύλος Πολάκης «απομακρύνθηκε» από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος (φυσικά δεν του ζητήθηκε να επιστρέψει την έδρα… λέω εγώ τώρα)αλλά όχι  από το κόμμα. Κάποια μίλησαν για μια διαγραφή «για τα μάτια» και άδικο δεν είχαν.  
Και «ξαφνικά» οι Γιαπιτζής, Μπεχράκης, Οικονόμου, Σαραντοπούλου και Χατζησάββας με επιστολή τους ζήτησαν να αναιρεθεί η διαγραφή του λέγοντας, μεταξύ άλλων: «Η πρόσφατη απομάκρυνσή του από την ΚΟ, μόνο κακούς οιωνούς επιφυλάσσει για την πορεία του κόμματος, ενώ πλέον παίρνει διαστάσεις πάνδημης απαίτησης η άμεση αναίρεσή της»… Θα μπορούσαν να γράψω πολλά, δεν θα το κάνω όμως, για να μην ταυτιστώ ούτε με τον Πολάκη, ούτε με τους πέντε -και κυρίως- ούτε με τον Πολακισμό!

Πέρασαν 20 χρόνια και την Παρασκευή το βράδυ παρακολουθήσαμε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του Παρισιού… Μπορεί κατά γενική ομολογία να ήταν άκρως κατώτεροι από την ελληνική τελετή έναρξης, όμως αυτό δεν είναι το θέμα.

Το θέμα είναι, τι έγινε τότε και τι τώρα. Ερχόμασταν από μία ντροπιαστική ήττα (για την ανάληψη των αγώνων του 1996), όμως πεισμώσαμε! Ήμασταν η μικρότερη χώρα που είχε ποτέ αναλάβει Ολυμπιακούς αγώνες και όλος ο πλανήτης στοιχημάτιζα εναντίον μας. Όμως πεισμώσαμε! Έπρεπε οι υποδομές να είναι έτοιμες σε 7 χρόνια και το καταφέραμε σε τέσσερα γιατί πεισμώσαμε! Και τέλος με την ολοκλήρωση των αγώνων ο πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρόγκ είπε: “Έλλάδα συγχαρητήρια κερδίσατε”! Και αυτό γιατί πεισμώσαμε…

Φέτος οι ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονται σε μια από τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη. Δεν θα βάζαμε στοίχημα ότι θα αποτύχει (όπως έγινε με τη χώρα μας) γιατί και χρόνο είχε και χρήμα. Εμείς δεν είχαμε ούτε χρόνο ούτε χρήμα. Είχαμε όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό: πείσμα, περηφάνια και 10 εκατομμύρια εθελοντές. Έτσι λοιπόν κερδίζονται τα στοιχήματα και έτσι κερδίσαμε το 2004 (έστω και αν μετά με έναν μαγικό τρόπο καταφέραμε να τα καταστρέψουμε όλα)!

Υ.Γ.

Ναι η συνθήκη των Ολυμπιακών του 2024 είναι δύσκολη…

Ο πλανήτης -και η γειτονιά μας ιδιαίτερα- βιώνει 2 πολέμους, η Γαλλία είναι διχασμένη και επί της ουσίας χωρίς κυβέρνηση στο φάσμα της ακροδεξιάς, με τις δολιοφθορές να έχουν ξεκινήσει πολύ πριν την έναρξη των αγώνων. Παρόλα αυτά εύχομαι στη Γαλλία να πετύχει, όχι μόνο για την ιδια αλλά για ολόκληρο το πλανήτη.

Καλή επιτυχία Παρίσι!

Τα τελευταία πολλά χρόνια, διάφοροι ανεκδιήγητοι και ανεκδιήγητες κακοποίησαν με τον χειρότερο τρόπο τον όρο «ηγέτης». Πήραν στα χέρια τους τις τύχες του πλανήτη και το αποτέλεσμα το βιώνουμε κάθε μέρα που περνάει…
Αυτή τη στιγμή ένας από αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους διεκδικεί την επανεκλογή του στον προεδρικό θώκο του -«κάποτε» κατά την άποψή μου- ισχυρότερου κράτους του πλανήτη.
Ο Ντόναλντ Τράμπ, απέναντι -όπως όλα δείχνουν- στην Καμάλα Χάρις. Ο πρώτος επικίνδυνος, η δεύτερη, όπως όλοι λένε, η πλέον αντιδημοφιλής αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Με μια καθοριστική διαφορά: Η Χάρις δεν έχει κριθεί, ενώ ο Τραμπ έχει αποδείξει τι σημαίνει η λέξη «ακρότητα».
Είναι λοιπόν θέμα καμπάνιας, χρηματοδότησης και χρόνου η «επικράτηση»;
Όχι! Είναι θέμα πολιτών και λυπάμαι που επαναλαμβάνω το «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν»

Πριν από πολλά χρόνια ένας «γκουρού» της οικονομίας είχε πει πως «ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει για το νερό»… Τότε -εδώ στην Ελλάδα- γελάσαμε (έχουμε γελάσει για διάφορα θέματα που στο τέλος «λουστήκαμε») και να που η λειψυδρία μας έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα.
Βγαίνοντας σήμερα το πρωί από το σπίτι μου, ένας γείτονας έπλενε το αυτοκίνητό του. Όμως είχε σταματήσει, είχε αφήσει το νερό να τρέχει και συζητούσε με κάποιον άλλον. Επιστρέφοντας από εκεί που είχα πάει ο ίδιος κύριος συνέχιζε να μιλάει και το νερό συνέχιζε να τρέχει.
Όταν δε πολύ ευγενικά αφού τον καλημέρισα του είπα «είναι κρίμα να σπαταλάτε το νερό έτσι» εισέπραξα μια αποστομωτική απάντηση: «Και τι σε νοιάζει, το δικό σου νερό χαλάω; Άσε που τα περί λειψυδρίας είναι κολπάκια του Κυριάκου…»
Ήθελα να του πω αφενός ότι είναι αναίσθητος και χαλάει και το δικό μου νερό, αλλά προτίμησα να του πω «καλό Σαββατοκύριακο» και να φύγω… Όχι για τίποτα άλλο, αλλά με τα χρόνια έμαθα ότι η αναισθησία και η ηλιθιότητα είναι ανίκητη!

Χθες κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής -νεότατος- εκλεγμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ρωτήθηκε για την υπόθεση της χυδαίας επίθεσης Πολάκη στην κυρία Συρεγγέλα και του ζητήθηκε η προσωπική του άποψη για το θέμα… Η απάντησή του ήταν ότι «υπάρχουν όργανα μέσα στο κόμμα» και ότι «δεν μπορεί να εκφέρει άποψη».
Επαναλαμβάνω ότι του ζητήθηκε η προσωπική του άποψη, την οποία αρνήθηκε να δώσει. Και δεν ήταν ο μόνος, μια και όλη η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ έκανε το θέμα «γαργάρα» με light κριτική. Καλή η κομματική πειθαρχία, καλά και τα όργανα, αλλά όχι τα πειθήνια όργανα.
Γιατί όταν καλύπτεις τον κακοποιητή, είσαι συνένοχος στην κακοποίηση!

Πριν από αρκετούς μήνες, στα θεωρεία της Βουλής βρέθηκαν οι μαθητές ενός Γυμνασίου, στο πλαίσιο «εκπαιδευτικής» εκδρομής ώστε να παρακολουθήσουν την λειτουργία του Κοινοβουλίου…
Και ναι, «εκπαιδεύτηκαν» μια και παρακολούθησαν τον «αντρουά» Παύλο Πολάκη να επιτίθεται χυδαία σε πολιτικούς του αντιπάλους.
Την Δευτέρα ο κύριος Πολάκης αποφάσισε να «εκπαιδεύσει» -για μια ακόμα φορά- και το τηλεοπτικό κοινό όταν από την συχνότητα του ΑΤΤΙΚΑ TV παρενέβη για να επιτεθεί και πάλι χυδαία, σε -γυναίκα- πολιτική του αντίπαλο.
Όταν επιτρέπουμε -ημείς και υμείς- σε τέτοιους τύπους να φέρονται με αυτόν τον τρόπο με την λογική του «έλα μωρέ ο Πολάκης είναι», ας μην έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από τα παιδιά μας!

Το ποιος είμαι εγώ είναι μάλλον ασήμαντο. Σημαντικό είναι το τι σημαίνει «De Jure» και γιατί η στήλη αυτή ονομάστηκε έτσι…

«De Jure» λοιπόν είναι λατινική φράση -από τις λατινικές λέξεις de (από) και jus–juris, της 3ης κλίσης, ουδέτερο, αφαιρετική jure (νόμος, δίκαιο)- και σημαίνει, αυτό που επιβάλλεται από το δίκαιο ή το νόμο ή αυτό που είναι ηθικά ορθό…

Έτσι, οι γραμμές αυτές θα αποτυπώνουν καθημερινά την επικαιρότητα, τους προβληματισμούς, το δίκαιο, το άδικο, το σωστό, το λάθος και -πιθανότατα- ότι ενοχλεί τόσο εμένα αλλά και όλους εσάς που ζούμε εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο!

Αν θέλετε λοιπόν να τα λέμε το mail (akouseme@paraskhnio.gr) είναι και θα είναι πάντα στη διάθεσή σας…

Αυτά προς το παρόν
Μετά τιμής
Ιονιστής