«Δικός μου, δική μου, δικό μου: αντωνυμία κτήσεως που σημαίνει ότι γίνεται πάντα το δικό μου. Το επίθετο “δικός” με τη γενική του αδύνατου τύπου της προσωπικής αντωνυμίας, “μου, σου, του”, όταν ο κτήτορας είναι ένας. Και, “μας, σας, τους”, όταν οι κτήτορες είναι περισσότεροι», διαβάζουμε στο λεξικό. Δικός μου ή δικό μου «δηλώνει κτήση με έμφαση».
Η δήλωση του Κασσελάκη, σε μια περίεργη σε χρώμα και ύφος ανάρτησή του, ο «δικός μας ΣΥΡΙΖΑ» δηλώνει πως το κόμμα που δημιουργήθηκε από ιστορικά αριστερά στελέχη με «κόπο και με πόνο» είναι δικό του. Του ανήκει! Δηλαδή, Στέφανε, ήρθες στην Ελλάδα ουρανοκατέβατος από το Μαϊάμι, πέρασες από την Κουμουνδούρου, είδες «φως και μπήκες»… Διάβασες την ταμπέλα «πωλείται όπως είναι επιπλωμένο. Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο. Πωλείται και το δίνω όσο κι όσο, φθάνει θεέ μου από ’κείνη (κείνο) να γλιτώσω», όπως τραγουδάει και ο φίλος Αντύπας! Έδωσες στη συνέχεια δύο ευρώ και αγόρασες το κόμμα! Τον ΣΥΡΙΖΑ που είχε αρχίσει να… τρεκλίζει. Το αγόρασες, έτσι για να έχεις κάτι να ασχολείσαι. Και όπως είπε λίγο αργότερα ο μπαμπάς Κασσελάκης, «έχουμε κάτι δουλίτσες να κάνουμε».
Το αγόρασες και άρχισες να περπατάς, να κινείσαι σε αχαρτογράφητα νερά. Είναι βέβαιο πως δεν ήξερες από πολιτική. Άλλο είναι να διοικείς μια εταιρεία με γαρίδες και αστακούς. Και διαφορετικό ένα πολιτικό κόμμα που είναι και αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή «ωσεί κυβέρνηση»! Έπεσες στα βαθιά και δυστυχώς βούλιαξες. Και μαζί με εσένα βούλιαξε και το κόμμα. Κάποιοι βέβαια που σε κατάλαβαν προσπαθούν τώρα, στο και πέντε, να σώσουν ό,τι σώζεται.
Σε έδιωξαν με μομφή, κάτι που για πρώτη φορά γίνεται σε αρχηγό κόμματος. Και αντί να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να επιστρέψεις στο Μαϊάμι ή να ιδρύσεις άλλο κόμμα, έρχεσαι τώρα και με αφίσα χρώματος μωβ (πένθιμο) φωνάζεις «είμαι εδώ». Δηλώνεις δηλαδή «παρών»! Τονίζεις μάλιστα «ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ»! Από πότε ο ΣΥΡΙΖΑ, που δημιούργησαν και ανέστησαν ιστορικά στελέχη του, είναι δικός σου; Εδώ πρέπει να πω ότι μου θυμίζει όλο αυτό το περιστατικό πως ενώ δεν μπορεί να γίνεται πάντα το δικό σου, εσύ με τον τρόπο σου λες: «Πείτε ό,τι θέλετε. Εγώ θα κάνω το δικό μου. Έχουμε διαφωνίες, αλλά πάντα γίνεται το δικό μου!». Κομματάκι δύσκολο να συμβεί αυτό, στη… φάση που σήμερα βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Για σκέψου το! Είναι αλήθεια, ο λαός αλλιώς σε περίμενε και διαφορετικά τού βγήκες.
Ίσως να μη γνωρίζεις, το είχες πει άλλωστε στην αρχή πως «δεν ξέρω, αλλά μαθαίνω γρήγορα», όμως σε ενημερώνουμε πως όταν ο κτήτορας είναι ένας, όπως πιστεύεις πως είσαι και εσύ, δηλώνει «κτήση» και μάλιστα με έμφαση. Συγκεκριμένα, λέμε: «Ο συμμαθητής μου. H γυναίκα σου. Ο σύζυγός μου. Ο φίλος μου. Ο σκύλος μου. Οι γονείς μου», που νομίζεις πως είναι… κτήματά σου!
Καλό είναι, Στέφανε Κασσελάκη, να ρίξεις μια μάτια και σε αυτά. Έτσι, για να… φρεσκάρεις τις γνώσεις σου. Ο κτήτορας λοιπόν θέλει, περιμένει, πιστεύει και λέει ότι γίνεται πάντα το δικό μου. Και στα δικά σου. Κάνω μόνο το δικό μου. Λέω τα δικά μου. Ο δικός μου (ΣΥΡΙΖΑ!) Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου! Τα θέλω όλα δικά μου! Και φυσικά υπάρχει και το ίδιος. Όμοιος, που και αυτό «κολλάει» στην περίπτωση σου!
Θέλω να πιστεύω πως σου έδωσα με αυτά τα παραδείγματα να καταλάβεις το κτητικό, του ο «δικός μου/μας ΣΥΡΙΖΑ» και να πράξεις ανάλογα! Ο λαός, που πίστεψε σε σένα και δυστυχώς αλλιώς σε περίμενε, έπεσε έξω. Στο χέρι σου είναι να αλλάξεις ρότα, παίρνοντας ρεαλιστικές αποφάσεις.
Γράφει ο Γιώργος Κοντονής