Browsing: DE JURE

Είναι αξίωμα και όχι θεώρημα ότι σε κάποιες κατηγορίες «εργαζομένων» το ευρύτερο καλό θα έπρεπε να ξεπερνά τα στενά πλαίσιο του «εγώ». Κάποιοι το καταλαβαίνουν και κάποιοι άλλοι -διαχρονικά- το αγνοούν με αποτέλεσμα να παίζουν στα ζάρια αυτό το «ευρύτερο καλό».
Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να είχαν μεγαλύτερη αξία για έναν πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος οφείλει να επιλέγει διπλά προσεκτικά τις λέξεις του, όταν αυτές είναι σε «δημόσια θέα». Ο κύριος Σαμαράς, αν και με βεβαρημένο παρελθόν επέλεξε να «παίξει» ένα προσωπικό παιχνίδι, για άγνωστο λόγο και με άγνωστο σκοπό. Και εν τέλει, το μόνο που κατάφερε είναι να θυμίσει στους πολίτες την… διαδρομή του και όλοι να αναρωτιούνται «τι θέλει από τη ζωή του»!
Διότι το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη ζωή των… άλλων!

«Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου»! Αυτό ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και την ευρύτερη Αριστερά) το Σαββατοκύριακο που πέρασε με μοναδικό πρωταγωνιστή τα έκτροπα. Εικόνες ντροπής και μια «αυλαία» που κάθε άλλο παρά τιμά την ιστορία τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Αριστεράς γενικότερα. Η «επόμενη μέρα» είχε να κάνει με τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σοβαρά τώρα; Συζητάνε για τον τίτλο και χάνουν τον ρόλο; Διότι η αξιωματική αντιπολίτευση είναι «ρόλος» και όχι τίτλος. Και όπως έχουν δείξει μέχρι τώρα -δυστυχώς- κανείς δεν μπορεί να υπηρετήσει. Και αυτό δεν είναι κακό για τον «ρόλο» αλλά για την δημοκρατία!

Η νίκη του Ντόναλντ Τράμπ ήταν σαρωτική, διαψεύδοντας ακόμα και τους «γκουρού» πολιτικούς αναλυτές, οι οποίοι έκαναν λόγο είτε για επικράτηση της Κάμαλα Χάρις, είτε για εκλογική διαδικασία «ντέρμπι»… Καθοριστικός παράγοντας για την επανεκλογή Τράμπ ήταν η οικονομική κατάσταση της χώρας. Η Αμερική λοιπόν επέλεξε πρόεδρο, όμως το ερώτημα είναι αν η χώρα μας -και η Ευρώπη ευρύτερα- πήρε το μήνυμα που δεν είναι άλλο από το «κάντε κάτι για την καθημερινότητα και την ακρίβεια, διότι μπορούμε να σας… καθαιρέσουμε»;

Πόλωση, διχαστικές ομιλίες, χυδαίες επιθέσεις… Αυτό είναι το «σκηνικό» των αμερικανικών εκλογών που ρίχνουν αυλαία σε ελάχιστες ώρες. Οι -περίπου- 250.000.000 ψηφοφόροι παρακολουθούν το «θέαμα», άλλοι με το πάθος των χούλιγκαν και άλλοι τρομοκρατημένοι για το τι θα τους ξημερώσει την Τετάρτη το πρωί…
Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το εάν η Αμερική είναι έτοιμη να εκλέξει την πρώτη γυναίκα (και μάλιστα έγχρωμη) και όχι εάν είναι διατεθειμένη να εκλέξει εκ νέου έναν παράφρονα εθνικιστή ο οποίος βύθισε στο χάος και τον διχασμό τη χώρα επί τέσσερα χρόνια…
Εν τέλει η Αμερική μάλλον σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση θα αποδείξει αν «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν»!

«Δεν αναγνωρίζω ως εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναν πολιτικό καταδικασμένο 13-0 από το ειδικό δικαστήριο, ούτε θα συνομιλήσω, ούτε θα χαριεντιστώ μαζί του και αυτό επιβάλλει ο κοινοβουλευτικός αυτοσεβασμός»…
Ελάχιστη σημασία έχει ότι αυτή ήταν μια φράση του πρωθυπουργού για τον κ. Νίκο Παππά ο οποίος -ελλείψει αρχηγού- εκπροσωπεί την αξιωματική αντιπολίτευση στο Κοινοβούλιο. Σημασία έχει η «ξεκάθαρη» και άμεση θέση η οποία αιτιολογήθηκε πλήρως σε μόλις 30 λέξεις.
Εάν τέτοιου είδους απόλυτες και ξεκάθαρες «εξηγήσεις» εκφραζόντουσαν σε διάφορες περιστάσεις της πολιτικής ή της ιδιωτικής μας ζωής, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα τόσο για την προσωπική μας ζωή, όσο και για τον πολιτισμό μας (πολιτικό και μη)

Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ έριξαν «αυλαία» με νικητή τον Νίκο Ανδρουλάκη. Βάζοντας έναν εύκολο τίτλο τα μπορούσα να πω «μια από τα ίδια»… Οι ειδικοί θα αναλύσουν πολύπλοκα το αποτέλεσμα (άλλωστε γι’ αυτό πληρώνονται). Μήπως όμως, η εξήγηση θα μπορούσε να είναι πολύ απλή;
Ο Χάρης Δούκας αν και ιδιαίτερα συμπαθής είναι πολύ νέος στην πολιτική και έχει ήδη ένα καρπούζι κάτω από τη μια μασχάλη και μάλιστα πολύ «βαρύ»! Η Άννα Διαμαντοπούλου έλειπε για καιρό από την «αγκαλιά» του ΠΑΣΟΚ ή έτσι θεωρούν οι ψηφοφόροι… και ο Παύλος Γερουλάνος είναι πολύ καλός για να ηγηθεί της παράταξης που λειτουργεί -εν πολλοίς- με όρους «όχλου». Και κάπως έτσι ο πρόεδρος Νίκος είναι και πάλι στο «τιμόνι»… Θα του γίνουν μάθημα τα μηνύματα; Θα δείξει…

Η κυκλοφορία στους δρόμους της Αττικής είναι -κατά γενική ομολογία- αφόρητη. Και αυτό διότι ήταν φτιαγμένη έτσι ώστε να δέχεται κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα και τώρα έχουν γίνει (πολλά) εκατομμύρια…
Το πρόβλημα αυτό έρχονται να το μεγεθύνουν οι δήμοι και τα συνεργεία τους (τα οποία συνήθως είναι «εργολαβικά» και όχι δημοτικά) με παράλογες επιλογές, όπως αυτή που γίνεται συχνά-πυκνά στην Λεωφ. Αμφιθέας. Ώρα 10:00 το πρωί οι κηπουροί έκλεισαν μια λωρίδα κυκλοφορίας -από τις δύο- για να κλαδέψουν τα ξεραμένα φυτά στο διάζωμα. Αποτέλεσμα ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα και μια απόσταση ενός χιλιομέτρου να χρειάζεσαι 45 λεπτά να τη διανύσεις!
Έλεος! Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του πλανήτη αυτές οι εργασίες γίνονται νύχτα. Ας αφήσουν λοιπόν τα μεγάλα λόγια οι τοπικοί άρχοντες και ας ασχοληθούν με τα σημαντικά που είναι η διευκόλυνση των δημοτών!

Η είδηση είναι ότι σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, το φιλοδώρημα θεωρείται μισθός άρα θα πρέπει να αποδίδεται στον εργαζόμενο ως μισθός, με κρατήσεις και ασφαλιστικές εισφορές. Θα αφήσω κατά μέρος τα «τεχνικά» θέματα, μια και ούτε φοροτεχνικός είμαι, ούτε επιχειρηματίας και θα ασχοληθώ με τον… τίτλο: «Το φιλοδώρημα θεωρείται μισθός»!
Σοβαρά τώρα; Αυτό είναι το πρόβλημά μας και αυτός είναι ο πλέον άμεσος τρόπος για να παταχθεί η φοροδιαφυγή και ο παράνομος πλουτισμός;
Σε πολλές χώρες το πουρμπουάρ απαγορεύεται, σε άλλες είναι ενσωματωμένο στον λογαριασμό και σε άλλες (όπως στη χώρα μας) είναι ένας τρόπος ο πελάτης να πει «ευχαριστώ» στα παιδιά αυτά που -αρκετές φορές- λιώνουν στα πόδια τους προσπαθώντας να ευχαριστήσουν εσάς και εμένα που διασκεδάζουμε όταν εκείνα «ματώνουν» ώστε να πληρώσουν το νοίκι τους ή τις σπουδές τους…
Δεν μπαίνω στην ουσία του θέματος που μπορεί να έχει κάποια λογική… Αλλά είναι απάνθρωπο και μόνο ως σκέψη, όταν έχουμε τόσα άλλα «άλυτα» και πολύ πιο ουσιαστικά προβλήματα

Παρακολουθώ με συνέπεια (και ψυχραιμία) τις εμφανίσεις αλλά και τις τοποθετήσεις των υποψηφίων για την ηγεσία τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Χαμηλοί τόνοι, πολιτικός πολιτισμός και «ουτοπικά οράματα». Και όλα αυτά είναι θεμιτά και αναμενόμενα μια και σημασία δεν έχει τι μπορούν να κάνουν αλλά τι θέλει να ακούσει ο εν δυνάμει «οπαδός».
Δύο όμως είναι τα στοιχεία που λίγοι συνυπολογίζουν στην απόφασή τους:
Πρώτον ότι όλοι ανεξαιρέτως προβάλουν τον στόχο «να νικήσουν τον Μητσοτάκη» και όχι να κάνουν κάτι καλύτερο για την χώρα τους και δεύτερον -θα χρειαστεί να «καταθέσω» μια παροιμία- πως «ο γάιδαρος όσο και αν μεγαλώσει, περπατησιά δεν αλλάζει».
Αν συνυπολογίζαμε αυτά τα δύο, τότε σίγουρα δεν θα χρειαζόταν καμία τοποθέτηση από κανέναν υποψήφιο, διότι απλά όλοι έχουν δώσει τα «δείγματα γραφής» που χρειαζόμαστε οπότε οποιαδήποτε «μεταμόρφωση» είναι fake news!

Πρώτα πρέπει να σου τραβήξει το ενδιαφέρον το concept για να σου αρέσει το «ριάλιτι». Στη συνέχεια παρακολουθείς τους συμμετέχοντες και ξεχωρίζεις αυτόν που μπορεί είτε να ηγηθεί, είτε να μην τον ψηφίσεις για αποχώρηση…
Παρακολουθώ με το ζόρι, ή λόγω βαρεμάρας, ή λόγω επαγγελματικής διαστροφής, το «ριάλιτι ΣΥΡΙΖΑ».
Το «concept» δευτεράντζα, το αφήγημα «δήθεν», τα πρόσωπα από βαρετά έως κακά και αυτός που θα μπορούσε να παίξει τον «αρχηγό» ανύπαρκτος!
Και εν τέλει το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το αφήγημα, το πρόσωπο, ή μήπως το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζει τίποτα;

Τελικά, πολύ φασαρία για το «τίποτα»!

Μπορεί κάποιοι να χάρηκαν με τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά… Ίσως και εγώ για λίγο, διότι η παρουσία του έκπτωτου -πλέον- προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του «τιμονιέρη» του ΠΑΣΟΚ είχαν αρνητικό -και μόνο- πρόσημο να επιδείξουν στην περίοδο της ηγεσίας τους.
Και έγραψα ότι χάρηκα «για λίγο», διότι μακροπρόθεσμα η ανυπαρξία ισχυρής αντιπολιτευτικής φωνής είναι καταστροφικό για μια χώρα. Με τον όρο αντιπολιτευτική φωνή δεν εννοώ τοξικότητα και «όχι σε όλα». Εννοώ προτάσεις, διαφορετική οπτική των πραγμάτων και «χαλινάρι» στα… στραβοπατήματα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Γι’ αυτό καλό θα ήταν οι «πανηγυρτζήδες» της πολιτικής να βγούνε λίγο από τον κομματικό τους σωλήνα και να σκεφτούν με γνώμονα την δημοκρατία και όχι την «βολική» παντοκρατορία.   

Αποφεύγω να γράφω «εν θερμώ». Αποφεύγω να γράφω αν δεν έχω ακούσει όλες τις «πλευρές» και σίγουρα δεν γράφω με γνώμονα τις «κραυγές»…
Ο θάνατος ενός παιδιού στο λούνα παρκ, είναι πέρα και πάνω από το «εν θερμώ». Και όχι διότι είναι τουλάχιστον τραγικό γεγονός, αλλά διότι οι δικαιολογίες που ακούστηκαν είναι εξοργιστικές, ντροπιαστικές και πάνω απ’ όλα δείχνουν την εγκληματική ελαφρότητα με την οποία κάποιοι διαχειρίζονται, ελέγχουν και επιτρέπουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που κατά βάση απευθύνονται σε παιδιά.
Λυπάμαι που θα το πω αλλά η περίπτωση αυτή (και δεν είναι η μόνη) δεν είναι μια ανθρωποκτονία από αμέλεια. Είναι ένα διαρκές έγκλημα με δόλο μια και -σε κάποιες περιπτώσεις- η «κονόμα» και τα… στραβά μάτια, σκοτώνουν ανθρώπους. Ντροπή σας και ντροπή μας!

Το θέμα μας είναι αν η περιβόητη πισίνα στις  Σπέτσες είναι πρώην βόθρος η στέρνα; Όχι βέβαια…
Το θέμα μας είναι αν θα παντρευτεί στην Κρήτη, αν έχει κάνει λίστα γάμου και ζητάει 500ευρα, ή αν θα πάει μήνα του μέλιτος σε άγνωστο προορισμό; Όχι, βέβαια…
Το θέμα μας είναι αν το σπίτι στο Κολωνάκι στοιχίζει 1,8 εκατ. ή 2 εκατ. ή αν θα υιοθετήσει δεύτερο σκυλάκι ή όχι; Όχι, βέβαια…
Το θέμα μας είναι ότι κάποιος, ο οποίος -καλώς ή κακώς- (κακώς κατά τη γνώμη μου) γίνεται «θεσμός», το μόνο που έχει καταφέρει είναι να γίνει «καρικατούρα» που γεμίζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναρτήσεις από σαχλές έως επικίνδυνες χωρίς ουσία και φυσικά χωρίς να τιμά τον «θεσμικό» του ρόλο!
Ναι, κατάφερε να κερδίσει την περιέργειά μας. Αυτό που δεν κατάφερε (και δεν πρόκειται να καταφέρει) να κερδίσει, είναι η προσοχή μας και ο σεβασμός  μας!

Παρακολουθούμε χρόνια τώρα τις τεράστιες πυρκαγιές σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά που έχουν κάψει εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων, παρακολουθούμε χρόνια τώρα, τη συρρίκνωση και τον «βιασμό» του Αμαζονίου, την λειψυδρία στη Αφρική, την ιλιγγιώδη μόλυνση σε Ινδία και Πακιστάν.
Και όλα αυτά τα παρακολουθούμε με δέος, προτείνουμε λύσεις και -κάπου, κάπου- μας πιάνουν οι ευαισθησίες μας και γινόμαστε για λίγα 24ωρα λίγο πιο προσεκτικοί και λίγο πιο «περιβαλλοντικά ευαίσθητοι».
Δεν είδα ποτέ όλοι αυτοί (ή για να το πω πιο σωστά όλοι εμείς) να «σηκώνουν το δάχτυλο« μόνο για να κατηγορήσουν τους νυν και τους πρώην αποποιούμενοι την κάθε ευθύνη για όλες αυτές τις καταστροφές, λέγοντας «δεν φταίω εγώ… αυτοί φταίνε»…
Μήπως να το πάρουμε αλλιώς, γιατί ο χρόνος μετράει ανάποδα και χρειάζονται λύσεις… όχι «εμφύλιοι»;

Οι 33οι Ολυμπιακοί έφτασαν στο τέλος τους… Η αίσθηση που μου άφησαν ήταν ήττα του Ολυμπιακού ιδεώδους, ήττα της αισθητικής και νίκη του φόβου. Όμως αυτό δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να αναλυθεί σε κάτι παραπάνω από 100 λέξεις.
Το θέμα είναι ότι η παρουσία της Ελλάδας ήταν για μια ακόμα φορά εξαιρετική. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην «συγκομιδή» μεταλλίων, που είναι η μεγαλύτερη από την εποχή του «Αθήνα 2004». Αναφέρομαι σε όλα αυτά τα παιδιά, νικητές και χαμένους, που έκαναν πρωτίστως το όνειρό τους πραγματικότητα αλλά και την Ελλάδα περήφανη.
Τα λέω όλα αυτά διότι τα συγχαρητήρια δεν αξίζουν μόνο σε αυτούς που ανέβηκαν στο βάθρο αλλά σε όλη την Ελληνική αποστολή. Και αν ποτέ συναντήσετε κάποιο από αυτά τα παιδιά μην τους ρωτήσετε αν κατέκτησαν κάποιο μετάλλιο…  Απλά πείτε τους «συγχαρητήρια και ευχαριστώ». Γιατί  μόνο αυτό αξίζουν, γιατί μόνο αυτό έχει σημασία!

Σας ευχαριστούμε όλους! 

Πανηγυρίζουμε (και δικαίως) για τα απανωτά ρεκόρ στο πεδίο του τουρισμού. Αρκεί όμως να επαναπαυθούμε στον ήλιο και την θάλασσα που η χώρα μας προσφέρει στους επισκέπτες απλόχερα;
Φυσικά και όχι!
Και η απόδειξη για αυτό το «όχι» ήρθε από τα δημοφιλή νησιά όπου από τα 5 αστέρια (στην προτίμηση των τουριστών) έπεσαν στα 3.
Και δεν φταίει καμία κυβέρνηση. Φταίμε όλοι εμείς, παραθεριστές και εμπλεκόμενοι στον τομέα του τουρισμού ευρύτερα. Όταν όλοι προσπαθούν να βγάλουν τα «σπασμένα» μιας χρονιάς σε ένα μήνα, όταν μερίδα επαγγελματιών «εκμεταλλεύεται» την άγνοια των τουριστών και όταν οι υποδομές δεν μπορούν να αντέξουν τόσους επισκέπτες τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το ρεκόρ θα γίνει αρνητικό!
Οπότε, καλό είναι να βάλουμε μυαλό όσο πιο γρήγορα γίνεται διότι δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε περιθώριο για τέτοια λάθη που θα πληρώσουμε όλοι μας…

Πριν από  λίγες ημέρες ο Παύλος Πολάκης «απομακρύνθηκε» από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος (φυσικά δεν του ζητήθηκε να επιστρέψει την έδρα… λέω εγώ τώρα)αλλά όχι  από το κόμμα. Κάποια μίλησαν για μια διαγραφή «για τα μάτια» και άδικο δεν είχαν.  
Και «ξαφνικά» οι Γιαπιτζής, Μπεχράκης, Οικονόμου, Σαραντοπούλου και Χατζησάββας με επιστολή τους ζήτησαν να αναιρεθεί η διαγραφή του λέγοντας, μεταξύ άλλων: «Η πρόσφατη απομάκρυνσή του από την ΚΟ, μόνο κακούς οιωνούς επιφυλάσσει για την πορεία του κόμματος, ενώ πλέον παίρνει διαστάσεις πάνδημης απαίτησης η άμεση αναίρεσή της»… Θα μπορούσαν να γράψω πολλά, δεν θα το κάνω όμως, για να μην ταυτιστώ ούτε με τον Πολάκη, ούτε με τους πέντε -και κυρίως- ούτε με τον Πολακισμό!

Πέρασαν 20 χρόνια και την Παρασκευή το βράδυ παρακολουθήσαμε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του Παρισιού… Μπορεί κατά γενική ομολογία να ήταν άκρως κατώτεροι από την ελληνική τελετή έναρξης, όμως αυτό δεν είναι το θέμα.

Το θέμα είναι, τι έγινε τότε και τι τώρα. Ερχόμασταν από μία ντροπιαστική ήττα (για την ανάληψη των αγώνων του 1996), όμως πεισμώσαμε! Ήμασταν η μικρότερη χώρα που είχε ποτέ αναλάβει Ολυμπιακούς αγώνες και όλος ο πλανήτης στοιχημάτιζα εναντίον μας. Όμως πεισμώσαμε! Έπρεπε οι υποδομές να είναι έτοιμες σε 7 χρόνια και το καταφέραμε σε τέσσερα γιατί πεισμώσαμε! Και τέλος με την ολοκλήρωση των αγώνων ο πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρόγκ είπε: “Έλλάδα συγχαρητήρια κερδίσατε”! Και αυτό γιατί πεισμώσαμε…

Φέτος οι ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονται σε μια από τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη. Δεν θα βάζαμε στοίχημα ότι θα αποτύχει (όπως έγινε με τη χώρα μας) γιατί και χρόνο είχε και χρήμα. Εμείς δεν είχαμε ούτε χρόνο ούτε χρήμα. Είχαμε όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό: πείσμα, περηφάνια και 10 εκατομμύρια εθελοντές. Έτσι λοιπόν κερδίζονται τα στοιχήματα και έτσι κερδίσαμε το 2004 (έστω και αν μετά με έναν μαγικό τρόπο καταφέραμε να τα καταστρέψουμε όλα)!

Υ.Γ.

Ναι η συνθήκη των Ολυμπιακών του 2024 είναι δύσκολη…

Ο πλανήτης -και η γειτονιά μας ιδιαίτερα- βιώνει 2 πολέμους, η Γαλλία είναι διχασμένη και επί της ουσίας χωρίς κυβέρνηση στο φάσμα της ακροδεξιάς, με τις δολιοφθορές να έχουν ξεκινήσει πολύ πριν την έναρξη των αγώνων. Παρόλα αυτά εύχομαι στη Γαλλία να πετύχει, όχι μόνο για την ιδια αλλά για ολόκληρο το πλανήτη.

Καλή επιτυχία Παρίσι!

Τα τελευταία πολλά χρόνια, διάφοροι ανεκδιήγητοι και ανεκδιήγητες κακοποίησαν με τον χειρότερο τρόπο τον όρο «ηγέτης». Πήραν στα χέρια τους τις τύχες του πλανήτη και το αποτέλεσμα το βιώνουμε κάθε μέρα που περνάει…
Αυτή τη στιγμή ένας από αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους διεκδικεί την επανεκλογή του στον προεδρικό θώκο του -«κάποτε» κατά την άποψή μου- ισχυρότερου κράτους του πλανήτη.
Ο Ντόναλντ Τράμπ, απέναντι -όπως όλα δείχνουν- στην Καμάλα Χάρις. Ο πρώτος επικίνδυνος, η δεύτερη, όπως όλοι λένε, η πλέον αντιδημοφιλής αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Με μια καθοριστική διαφορά: Η Χάρις δεν έχει κριθεί, ενώ ο Τραμπ έχει αποδείξει τι σημαίνει η λέξη «ακρότητα».
Είναι λοιπόν θέμα καμπάνιας, χρηματοδότησης και χρόνου η «επικράτηση»;
Όχι! Είναι θέμα πολιτών και λυπάμαι που επαναλαμβάνω το «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν»

Πριν από πολλά χρόνια ένας «γκουρού» της οικονομίας είχε πει πως «ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος θα γίνει για το νερό»… Τότε -εδώ στην Ελλάδα- γελάσαμε (έχουμε γελάσει για διάφορα θέματα που στο τέλος «λουστήκαμε») και να που η λειψυδρία μας έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα.
Βγαίνοντας σήμερα το πρωί από το σπίτι μου, ένας γείτονας έπλενε το αυτοκίνητό του. Όμως είχε σταματήσει, είχε αφήσει το νερό να τρέχει και συζητούσε με κάποιον άλλον. Επιστρέφοντας από εκεί που είχα πάει ο ίδιος κύριος συνέχιζε να μιλάει και το νερό συνέχιζε να τρέχει.
Όταν δε πολύ ευγενικά αφού τον καλημέρισα του είπα «είναι κρίμα να σπαταλάτε το νερό έτσι» εισέπραξα μια αποστομωτική απάντηση: «Και τι σε νοιάζει, το δικό σου νερό χαλάω; Άσε που τα περί λειψυδρίας είναι κολπάκια του Κυριάκου…»
Ήθελα να του πω αφενός ότι είναι αναίσθητος και χαλάει και το δικό μου νερό, αλλά προτίμησα να του πω «καλό Σαββατοκύριακο» και να φύγω… Όχι για τίποτα άλλο, αλλά με τα χρόνια έμαθα ότι η αναισθησία και η ηλιθιότητα είναι ανίκητη!