«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων», φώναζαν οι φοιτητές από το Πολυτεχνείο.
Ήταν απόγευμα. Το μεγάλο ρολόι στο στούντιο «O» της ΕΡΤ ΕΡΑ στο Ραδιομέγαρο στην Αγία Παρασκευή έδειχνε 8 παρά τέταρτο. Δηλαδή έπρεπε σε περίπου 15 λεπτά να μεταδοθεί η ιστορική εκπομπή τα «Χρονικά της Ημέρας» στη ροή του «ζωντανού» στο Πρώτο Πρόγραμμα (πρώην Εθνικό) για να βγει στον «αέρα». Η απόσταση του «Ο» από την ροή ήταν τρία μέτρα! Άρα θα μπορούσα να την παραδώσω στον συνάδελφο, τον τεχνικό, ακόμη και ένα λεπτό πριν ο εκφωνητής ανακοινώσει την «ώρα Ελλάδος οκτώ», για να πέσει το σήμα. Την ώρα που είχα στα χέρια μου τη μαγνητοταινία με τα «Χρονικά της Ημέρας», το κουδούνισμα του τηλεφώνου στο στούντιο «O» με γύρισε πίσω! «Έλα Γιώργο, έχουμε γεγονότα στο Πολυτεχνείο…» με ενημέρωνε ο πολιτικός μας συντάκτης. «Δηλαδή;» του λέω. «Πρέπει να με βγάλεις ζωντανά από την περιοχή του Πολυτεχνείου. Είμαι στο περίπτερο εδώ κοντά και κάλεσέ με στον αριθμό…» μου είπε. Και συμπλήρωσε: «Άκουσε έχουν και ραδιοφωνικό σταθμό!».
Συντόνισα το ραδιόφωνό μου (τρανζίστορ ήταν) και παράλληλα ειδοποίησα το τηλεφωνικό κέντρο να καλέσουν τον συνάδελφο που περίμενε στο περίπτερο στην Πατησίων κοντά στο Πολυτεχνείο. Έτσι, μετά το σύντομο δελτίο ειδήσεων συνδέθηκα με τον πολιτικό μας συντάκτη. «Κυρίες και κύριοι, θα συνδεθούμε τώρα με το Πολυτεχνείο όπου οι φοιτητές έχουν τον δικό τους ραδιοφωνικό σταθμό…». Και αμέσως ο συνάδελφος πήρε τον λόγο για το ρεπορτάζ, ενώ παράλληλα ακούγαμε τους φοιτητές. «Εδώ Πολυτεχνείο. Είμαστε άοπλοι! Οι φοιτητές βρίσκονται απέναντι στα τανκς. Οι φαντάροι είναι αδέλφια μας, δεν θα μας πυροβολήσουν. Αγωνιζόμαστε για μία καλύτερη και ελεύθερη Ελλάδα. Να καθορίζουμε μόνοι μας τις τύχες του λαού μας. Αγωνιζόμαστε για τη λευτεριά αυτού του τόπου. Ελληνικέ λαέ, έξω από το Πολυτεχνείο βρίσκονται τανκς κι έχουν στραμμένες τις μπούκες των κανονιών τους στα παιδιά σου!». Είναι αλήθεια. Τα λόγια αυτά των φοιτητών μας έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στο μυαλό μου. Και φυσικά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Όταν η εκπομπή ολοκληρώθηκε, δεν έφυγα από το στούντιο! Παρέμεινα αρκετές ώρες ακούγοντας τον «παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό των ελεύθερων πολιορκημένων». Στο μικρόφωνο ήταν εναλλάξ ο Μίλτος Χαραλαμπίδης, ο Δημήτρης Παπαχρήστου και η Μαρία Δαμανάκη, οι οποίοι καλούσαν τον λαό να έρθει κοντά τους για συμπαράσταση! Όσο περνούσε η ώρα, τόσο τα γεγονότα «έτρεχαν» στο Πολυτεχνείο και γύρω από αυτό. Ο κόσμος, ακούγοντας τους φοιτητές, δεν άργησε να φτάσει για να δει από κοντά τι ακριβώς συμβαίνει. Οι ώρες έφευγαν πολύ γρήγορα. Είχε αρχίσει να ξημερώνει η 17η Νοεμβρίου του 1973. Κι εγώ; Παρέμεινα στην ΕΡΤ ΕΡΑ αναμένοντας τα γεγονότα που είχαν αρχίσει να «τρέχουν» με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το τανκ στις 3 τα ξημερώματα γκρέμισε την πύλη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και οι αστυνομικοί μπήκαν στο άβατο. Εμείς στο ραδιόφωνο αρχίσαμε να μεταδίδουμε την είδηση για πολλά θύματα! Οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν σε δεύτερη αλλά και σε τρίτη έκδοση με πηχυαίους τίτλους. «3 μετά τα μεσάνυκτα. Τα τανκς κατέστειλαν την εξέγερση», έγραψε η «Απογευματινή». «Εξεκενώθη το Πολυτεχνείο. Επενέβησαν Άρματα Μάχης», υπογράμμισαν τα «Νέα». «9 νεκροί. 148 τραυματίαι», σημείωσε η «Βραδυνή». Τις επόμενες ημέρες τα περισσότερα Μέσα «μίλαγαν» για δεκάδες νεκρούς μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Όμως ημέρα με την ημέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα, μήνα με τον μήνα και ύστερα χρόνο με τον χρόνο βλέπαμε πως οι αριθμοί με τους νεκρούς που είχαν ανακοινωθεί δεν…συμφωνούσαν! Πολλά από τα ονόματα ήταν άνθρωποι που είχαν χάσει τη ζωή τους σε άλλο σημείο και από άλλη αιτία.
Με τούτα και με εκείνα και «έτσι όπως εγώ το έζησα», το Πολυτεχνείο, με όλα όσα συνέβησαν το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973, έγραψε τη δική του ιστορία! Φυσικά με τον αγώνα των φοιτητών έπεσε η επταετία, ήρθε η Μεταπολίτευση και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Γράφει ο Γιώργος Κοντονής
