Όσα αναφέρονται στα απομνημονεύματά της με το φόβο
κατά την επίσκεψή της στο Σότσι το 2007.
Ο Πούτιν διευκρίνισε ότι δεν γνώριζε για την φοβία της πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας απέναντι στους σκύλους και ότι η κίνησή του είχε ως σκοπό να δημιουργήσει μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. «Πράγματι, συνέβη αυτό το περιστατικό. Η κυρία Μέρκελ ήρθε να μας επισκεφτεί και ο σκύλος μου, ο Κόνι, βγήκε έξω. Της είπα ότι δεν ήξερα πως φοβάται τα σκυλιά. Αν το ήξερα, φυσικά δεν θα το είχα κάνει. Ήθελα να δημιουργήσω μια ευχάριστη και χαλαρή ατμόσφαιρα», δήλωσε ο Πούτιν στους δημοσιογράφους, απαντώντας στην ερώτηση αν πράγματι είχε εκμεταλλευτεί τον φόβο της Μέρκελ για τα σκυλιά.
🇷🇺 I didn't know Merkel was afraid of dogs – Putin on the incident with Connie the dog. pic.twitter.com/OKcaCpopqk
— MARIA (@its_maria012) November 28, 2024
«Αργότερα, η Άνγκελα μου είπε ότι την είχε δαγκώσει σκύλος όταν ήταν μικρή. Είναι καταστάσεις που συμβαίνουν και αποτελούν ένα ψυχολογικό τραύμα. Όταν το έμαθα, ζήτησα συγγνώμη», πρόσθεσε ο Ρώσος πρόεδρος.
«Ζήτησα συγγνώμη και της είπα: «Άνγκελα, λυπάμαι, δεν το ήξερα αυτό». Επικοινώνησα και με τα μέσα ενημέρωσης και της είπα: «Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με, δεν ήθελα να σου προκαλέσω συναισθηματικό πόνο. Αντίθετα, ήθελα να δημιουργήσω μια θετική ατμόσφαιρα για την συζήτησή μας. Ζητώ συγγνώμη. Εάν έρθεις ξανά – καταλαβαίνω ότι αυτό είναι απίθανο – δεν θα το κάνω ποτέ πια», συμπλήρωσε ο Πούτιν.
Τι γράφει η Μέρκελ στα απομνημονεύματά της για το περιστατικό
«Από την πρώτη επίσκεψή μου τον Ιανουάριο του 2006, ο Πούτιν ήξερε ότι φοβόμουν τα σκυλιά αφού ένας σκύλος με είχε δαγκώσει κοντά στο σπίτι μου, στις αρχές του 1995. Είχαμε ενημερώσει γι’ αυτό και ζητήσαμε από τον Πούτιν να μην φέρει τον σκύλο του στη συνάντηση.
Στη Μόσχα το 2006, ο Ρώσος πρόεδρος είχε σεβαστεί αυτό το αίτημα, αν και τότε φρόντισε να με προκαλέσει: ως ιδιαίτερο δώρο μου είχε κάνει ένα μεγάλο λούτρινο σκυλί, λέγοντάς μου ότι «δεν δάγκωνε». Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να χαμογελάσω και να το αντέξω. Έδωσα το δώρο στον Christoph Heusgen, ο οποίος έπρεπε να το κουβαλάει μέχρι να βρεθεί ένας Γερμανός αξιωματικός του πρωτοκόλλου για να το πάρει από τα χέρια του.
Στο Σότσι το 2007, όμως, το κατάμαυρο Labrador μπήκε στον χώρο της συνάντησης, με σάρκα και οστά. Ενώ ο Πούτιν και εγώ καθόμασταν και ποζάραμε για τους φωτογράφους και τα συνεργεία λήψης στην αρχή της συνάντησης, προσπάθησα να αγνοήσω τον σκύλο, παρόλο που ήταν ακριβώς δίπλα μου.
Από τις εκφράσεις του προσώπου του Πούτιν μπορούσα να καταλάβω ότι απολάμβανε την κατάσταση. Ήθελε άραγε απλώς να δει πώς αντιδρά κάποιος υπό πίεση; Ήταν μια μικρή επίδειξη δύναμης; “Μείνε ήρεμη, επικεντρώσου στους φωτογράφους, δεν θα αργήσει πολύ”, συνέχισα να σκέφτομαι για τον εαυτό μου. Όταν τελικά το «μαρτύριο» τελείωσε, δεν είπα λέξη στον Πούτιν γι’ αυτό, τηρώντας αντ’ αυτού, όπως έκανα συχνά σε όλη μου τη ζωή, τη βρετανική αρχή που σχετίζεται με τη βασιλική οικογένεια: «Ποτέ μην εξηγείς, ποτέ μην παραπονιέσαι».
