Στο νομοσχέδιο για την ενίσχυση του θεσμού του Προσωπικού Ιατρού και των Κέντρων Υγείας –ψηφίστηκε πριν από λίγες μέρες από τη Βουλή–, η αντιπολίτευση έδωσε ένα ακόμα δείγμα του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει την επίλυση σύνθετων προβλημάτων. Χαρακτηριστική σε αυτό είναι η διάταξη για τους γιατρούς υπαίθρου.
Τι λέει το υπουργείο Υγείας: Ότι επειδή υπάρχει σοβαρή έλλειψη ειδικευμένων γιατρών –γενικών ιατρών και παθολόγων–, που θα μπορούσαν να είναι Προσωπικοί Ιατροί, και η έλλειψη αυτή δεν μπορεί να καλυφθεί από τη μία μέρα στην άλλη, οι Ιατροί Υπαίθρου, ύστερα από κάποια εκπαίδευση, θα εκτελούν και υπηρεσία Προσωπικού Ιατρού. Έτσι θα μπορούν να έχουν Προσωπικό Ιατρό και οι κάτοικοι νησιωτικών και απομακρυσμένων περιοχών που σήμερα δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα. Οι γιατροί αυτοί έχουν άλλωστε άδεια επαγγέλματος και, όπως θυμίζουν και οι εκπρόσωποι των ιατρικών σχολών της χώρας, μπορούν να παρέχουν ιατρικές υπηρεσίες σε αυτό το επίπεδο. Η αντιπολίτευση διαφώνησε με το σκεπτικό της διάταξης. Αλλά δεν μας είπε τι προτείνει για να έχουν οι κάτοικοι ορεινών χωριών ή μικρών νησιών τον προσωπικό τους γιατρό. Τι πραγματικά καλύτερο μπορεί να γίνει, στο κοντινό μέλλον…
Για άλλη μία φορά είδαμε ότι η αντιπολίτευση επιλέγει να βλέπει τα πράγματα με τη λογική του «όλα ή τίποτα». Να απορρίπτει αυτό που μπορεί να γίνει με τις σημερινές συνθήκες, στο όνομα αυτού που θα πρέπει να γίνει ιδανικά. Να αποφεύγει να πάρει θέση για το συγκεκριμένο, εδώ και τώρα, χάριν του μεγάλου και αόριστου, στο «επέκεινα»… Με αυτήν τη νοοτροπία έχει προσεγγίσει τους τελευταίους μήνες και άλλες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Προσοχή, δεν μιλάω για θέματα για τα οποία υπάρχουν σεβαστές και κατανοητές ιδεολογικές ή αξιακές αναφορές, όπως τα μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Αναφέρομαι σε θέματα όπως η επιστολική ψήφος, η ψηφιακή εκπαιδευτική πύλη και το ψηφιακό φροντιστήριο, οι Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας για τα εγκεφαλικά επεισόδια. Πρωτοβουλίες, δηλαδή, με κοινώς αποδεκτό όφελος για τους πολλούς, συχνά για όσους βρίσκονται σε πιο μειονεκτική θέση. Τι κάνει η αντιπολίτευση, τουλάχιστον τα μεγαλύτερα κόμματα, σε τέτοιες περιπτώσεις; Έχουν αποφασίσει από πριν το «όλα ή τίποτα» ενώ στην ουσία, στην κατεύθυνση, συμφωνούν. Έχοντας λοιπόν αποφασίσει από πριν ότι διαφωνούν, εφευρίσκουν διάφορα προσχήματα, κινδυνολογούν: «δεν είναι μια συνολική λύση», «δεν φτάνουν για όλους» «και ποιος μας λέει ότι δεν θα συμβεί το τάδε ή το δείνα».
Αυτό που (κάνει πως) ξεχνά η αντιπολίτευση είναι ότι πολλά προβλήματα δεν μπορεί να περιμένουν στην αναζήτηση μίας ιδανικής λύσης. Και ότι δεν λύνονται ως διά μαγείας αλλά βήμα προς βήμα, με δοκιμές, καμιά φορά με αστοχίες, με βελτιώσεις. Ακόμα και αυτά που αποκαλούμε «τομές» και «άλματα» γίνονται, γιατί έχουν προηγουμένως μελετηθεί διεξοδικά. Η σύνθετη πραγματικότητα δεν έχει ούτε εύκολες, ούτε γρήγορες διεξόδους. Ας το έχουν αυτό υπόψη στην αντιπολίτευση, ιδιαίτερα όσοι έχουν φιλοδοξίες για ψηλότερα…
του Βασίλη Γιόγιακα
Ιατρός καρδιολόγος, βουλευτής Θεσπρωτίας με τη ΝΔ
