Πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
Ο λόγος για την Τζένη Καρέζη η οποία σε μια προσωπική της εξομολόγηση αποκάλυψε ότι έτρεφε ένα βαθύ θαυμασμό αλλά και έντονα συναισθήματα για τον Γάλλο ηθοποιό Ζεράρ Φιλίπ, ο οποίος σημάδεψε τον γαλλικό κινηματογράφο στα τέλη της δεκαετίας του 1940 αλλά άσκησε και μεγάλη επιρροή στη ζωή και στη σκέψη της.
Η Τζένη Καρέζη είχε παρακολουθήσει την ταινία «Μοναστήρι της Πάρμας» τουλάχιστον είκοσι φορές, όπως είχε παραδεχθεί η ίδια. Ο Ζεράρ Φιλίπ, με τη γοητεία και το ταλέντο του, αποτέλεσε για εκείνη έναν μοναδικό και απόλυτο έρωτα. Το 1955, η Καρέζη είχε την τύχη να συναντήσει το ίνδαλμά της, όταν ο Φιλίπ επισκέφθηκε την Αθήνα με το λαϊκό θέατρο του Ζαν Βιλάρ. Η παρουσία του στη σκηνή, ενσαρκώνοντας τον «Σιντ» του Κορνέιγ, την άφησε εκστασιασμένη. Μετά την παράσταση, τον συνάντησε στο καμαρίνι του, όπου μοιράστηκε μαζί του μια αυθεντική ερωτική εξομολόγηση. Εκείνος, συγκινημένος, της απάντησε με κολακευτικά λόγια, επισημαίνοντας την κομψότητά της.
Η συνάντησή τους αποτυπώθηκε σε μια τρυφερή φωτογραφία, η οποία διατηρείται ως τεκμήριο αυτής της στιγμής θαυμασμού και συναισθηματικής εγγύτητας.
Ο Ζεράρ Φιλίπ απεβίωσε το 1959, σε ηλικία μόλις 36 ετών, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε βαθιά την Τζένη Καρέζη. Όπως καταγράφεται στη λεζάντα μιας φωτογραφίας που αναρτήθηκε σε fan page προς τιμήν της, η Καρέζη πληροφορήθηκε για την απώλειά του ενώ βρισκόταν σε ταβέρνα με φίλους.
Συντετριμμένη, βγήκε στον δρόμο και κάθισε στο πεζοδρόμιο, ξεσπώντας σε λυγμούς. Σε εκείνη τη στιγμή, ένιωσε πως έχασε κάτι δικό της, έναν άνθρωπο που είχε καθορίσει την αισθητική και τα όνειρα της παιδικής της ηλικίας. Ο Φιλίπ παρέμεινε για εκείνη ο πρώτος και ο μεγάλος της έρωτας, ένας άντρας που είχε χαράξει ανεξίτηλα τη μνήμη και την καρδιά της.
Η ιστορία της Τζένης Καρέζη και του Ζεράρ Φιλίπ αποδεικνύει πώς η τέχνη και οι προσωπικές εμπειρίες μπορούν να συνδεθούν με ισχυρούς δεσμούς. Η μορφή του Φιλίπ ενσάρκωνε για εκείνη όχι μόνο τον καλλιτέχνη που θαύμαζε, αλλά και μια βαθύτερη συναισθηματική ανάγκη, αποτυπώνοντας έναν έρωτα που παρέμεινε άσβεστος στη μνήμη της.
