Tην απόλυτη αποθέωση δέχθηκε η Σοφία Ρομπόλη στα social media για τον τρόπο
που απέδωσε τα τραγούδια στη νοηματική γλώσσα κατά την αλλαγή της χρονιάς.
Η ειδικός κατάφερε να γίνει viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν απέδιδε τα τραγούδια που ερμήνευαν οι Φοίβος Δεληβοριάς, Νατάσσα Μποφίλιου, Μάρθα Φριτζήλα, Θανάσης Αλευράς και η φιλαρμονική του Δήμου. Η ίδια μίλησε στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ, όπου αναφέρθηκε στην εμπειρία της και τον βαθμό δυσκολίας της δουλειάς της.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που το έκανα αυτό, το έχουμε κάνει και άλλες χρονιές. Φέτος, όμως, ήταν η πρώτη χρονιά που καθ’ ολοκληρίαν έγινε μετάδοση από το Youtube του City of Athens, του Δήμου Αθηναίων, και από το Facebook.
Νομίζω ότι πρέπει με έναν τρόπο να αποδώσω εκείνη τη στιγμή αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή και όταν έχω και πάρα πολύ ωραίους καλλιτέχνες, όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, η κυρία Φριντζήλα, η Μποφίλιου, φωνάρες όλοι, ο Αλευράς, ο οποίος έδινε πόνο, να είμαι εγώ έτσι σαν να λέω ειδήσεις; Δεν γίνεται. Με βλέπετε στο παράθυρο των ειδήσεων και είμαι λίγο μαζεμένη, τώρα εκεί…
Είχε έναν βαθμό δυσκολίας. Το σωματικό κομμάτι το φροντίζουμε νομίζω όλοι όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά. Εγώ προσωπικά με πάρα πολλή γυμναστική, με πάρα πολύ τρέξιμο, κάνω πιλάτες, κάνω διάφορα, κολύμπι κατά κύριο λόγο, πρώτον για να φεύγουν τα νεύρα μου, γιατί δεν είναι εύκολη αυτή η δουλειά και δεύτερον για να φροντίζω το σώμα.
Πρέπει να τονίσω ότι σε αυτό το βαριετέ, έπρεπε να δοθεί αυτή η αναφορά που δεν υπήρχε στους κωφούς συμπολίτες της έννοιας “βαριετέ”, της εναλλασσόμενης σκηνής των καλλιτεχνών και τη σωματική συμπεριφορά, τη φωνή τους, ανά δεκαετίες. Είναι πολύ διαφορετικό να τραγουδάει κάποιος το 2024…
Το κατάφερα με πάρα πολλή μελέτη. Έκανα πολλές ώρες μόνη μου πρόβες, έκανα δύο πρόβες με τους υπόλοιπους, άκουγα όμως, γιατί αυτό που είναι πολύ σημαντικό σε εμάς είναι να ακούσουμε, να κατανοήσουμε τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης.
Ήθελα να καθοδηγήσουν στην έννοια του βαριετέ και στην έννοια του εναλλασσόμενου χρόνου. Για εμένα ήταν πολύ μεγάλη πρόκληση να δώσω στο κοινό των κωφών τι γινόταν, χωρίς να έχει καμία αναφορά για το τότε, να καταλάβει τι γινόταν το ’45, ’55, ’65, ’75… Οπότε έπρεπε να μελετήσω τη σωματική συμπεριφορά των καλλιτεχνών τότε, δηλαδή είδα πολύ Λίτσα Διαμάντη, είδα πολύ Ρίτα Σακελλαρίου, είδα πολύ Πανταζή για να γίνουν αυτά τα χέρια, κάθε λεπτομέρεια δική τους, η οποία θα έφερνε σαν εικόνα, στην εικόνα και στο μυαλό των κωφών αυτό που είχαν δει στο παρελθόν. Μέσα από αυτό θα γινόταν και η διαφοροποίηση της κουλτούρας κάθε δεκαετίας.
Έλαβα παρά πολλά μηνύματα, πολύ θετικά μηνύματα από ανθρώπους που δεν πίστευαν ότι η νοηματική μπορεί να αποδώσει το τραγούδι. Αυτό έχει ξαναγίνει θέλω να σας πω από πολλούς συναδέλφους και πολύ καλούς συναδέλφους. Εγώ προσωπικά πρέπει να σας πω ότι το έχω δοκιμάσει στο Ηρώδειο με τον κ. Ξαρχάκο, κάτι που δεν το ξέρει ο κόσμος. Τότε ήταν μεγάλη πρόκληση να αποδώσω έναν μεγάλο συνθέτη και να τον γνωρίσω στην κοινότητα των κωφών.»
