Browsing: DE JURE

Το 2025 θα ζήσουμε κάτι πρωτόγνωρο: Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλεγεί για πρώτη φορά με λιγότερες ψήφους από 180! Πολλοί είναι εκείνοι που θα πούνε «ε, και τι έγινε» ή «τι με νοιάζει, έχω σοβαρότερα προβλήματα!»
Λάθος, διότι το θέμα δεν είναι με πόσες ψήφους θα εκλεγεί ή, τι «πολιτικής απόχρωσης» είναι, αλλά πόσο πραγματικά εκφράζει την χώρα και τους εκπροσώπους της… Μπορεί να επέλεγα κάποιον άλλον αν βρισκόμουν στη θέση του πρωθυπουργού (που δεν είμαι) για πολλούς λόγους, όμως ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι μια εξαιρετικά αξιόλογη επιλογή και με δεδομένο ότι θα εκλεγεί -ρομαντικά σκεπτόμενος- θα επιθυμούσα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να άφηναν κατά μέρος τα γελοία μικροκομματικά παιχνίδια και να έδειχναν τον απαιτούμενο σεβασμό στον -σε λίγες ημέρες- ανώτατο Πολιτειακό άρχοντα, ο οποίος είναι και πρέπει να είναι το «πρόσωπο» της Ελλάδας πέρα και πάνω από όποιο ταπεινό «συμφέρον»…

Τίποτα άλλο!

Δεν θα ανακαλύψω τον τροχό το 2025, ούτε θα σταθώ στο θέμα με τον θάνατο ενός νέου παιδιού στους δρόμους «φονιάδες» της Κρήτης (και όχι μόνο)… Ούτε θα πω «μπράβο» στον κύριο Χρυσοχοίδη, ή στον κύριο Μητσοτάκη για τα αντανακλαστικά τους (άλλωστε δεν περίμενα τίποτα λιγότερο μια και τους θεωρώ ικανότατους και ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένους). Έπραξαν το αυτονόητο! Τι γίνεται όμως, από εκεί και πέρα; Τι θα γίνει με τους ασυνείδητους αστυνομικούς και με τον εγκληματία οδηγό; Διότι αν πρόκειται οι «ξηλωμένοι» αστυνομικοί να συνεχίσουν να εργάζονται σε άλλη αστυνομική διεύθυνση και αν ο οδηγός πέσει στα μαλακά, τότε η ικανότητα, η ευαισθησία και τα αντανακλαστικά -που έλεγα παραπάνω- δεν έχουν καμία αξία, μια και κάποιοι θα συνεχίσουν να επιβιώνουν εις βάρος άλλων, με το «σιγά, δε θα γίνει και τίποτα…»!

Η νέα χρονιά μπήκε με ευχές από όλους… Φίλους, οικογένεια, πολιτικούς και όλες είχαν μια υπέροχη «συμφωνία»: Όλοι προς όλους ευχήθηκαν υγεία, αγάπη, ειρήνη και ηρεμία… Κάποιοι τις τηρούν και κάποιοι άλλοι όχι. Μήπως θα έπρεπε όλοι να προσπαθήσουν λίγο περισσότερο;
Η χρονιά που μόλις ξεκίνησε είναι γεμάτη από ευκαιρίες και προκλήσεις και όλοι θα πρέπει να αναμετρηθούμε με ένα «αύριο» απρόβλεπτο, γοητευτικό, ενδιαφέρον αλλά και επικίνδυνο!
Φέτος όσο ποτέ χρειαζόμαστε την ηρεμία, ομόνοια, συνεργασία και «ανοιχτά μυαλά». Γιατί φέτος συναντιέται το «αύριο» με το «καλύτερο αύριο»… Και αυτό το καλύτερο κανείς δεν το κατάφερε μόνος του. Οπότε καλό θα ήταν όλοι «μαζί» να προσπαθήσουμε να βάλουμε πριν από το «αύριο» τη λέξη «καλύτερα»!

Καλή χρονιά…

Κακά τα ψέματα… Η υπερβολή και η ανάγκη των Μέσων για προβολή -δυστυχώς με όποιο κόστος- είναι «σημείο των καιρών»… Ο ανταγωνισμός λυσσαλέος και η προσφορά για έγκυρη ενημέρωση κάποιες φορές λιγοστή… Και κάπως έτσι δυστυχώς το «αίμα και σπέρμα» κυριαρχεί!

Πριν από λίγο καιρό όλα τα Μέσα «σταύρωναν» τον τηλεδικηγόρο Λύτρα (κατά τη γνώμη μου και λίγα του «έσουραν») διότι είχε χτυπήσει βάναυσα την σύζυγό του και μάνα των παιδιών του.

Αρχικά είπε ψέματα, μετά απολογήθηκε, μετά ζήτησε συγγνώμη, μετά μπήκε φυλακή, μετά βγήκε από τη φυλακή και τώρα είναι «σελέμπριτι» που περιδιαβαίνει τα κανάλια προβάλλοντας την νέα του σχέση, το νέο του σπίτι και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο…

Δεν ξέρω με τι να ντραπώ πρώτα: Με το κράτος και τη δικαιοσύνη, με τους τηλεοπτικούς σταθμούς και τους δημοσιογράφους που προβάλλουν κάτι τέτοιους τύπους οι οποίοι είναι καθ’ ομολογία κακοποιητές, ή με όλους εμάς που επιτρέπουμε όλα τα παραπάνω και μετά ανεβαίμουμε στα «κάγκελα» για να κατηγοροήσουμε (για αυτή την κατάντια) όποιον μας βολεύει, εκτός από εμάς φυσικά ;

Πριν από λίγο καιρό όλη η Ελλάδα ασχολήθηκε με ένα κλαμπ που έδινε σε ανήλικους ποτά «μπόμπες» με αποτέλεσμα κάποια να καταλήξουν στο νοσοκομείο. Άμεσα ο Δ. Αθηναίων το «σφράγισε», ενώ πολιτικοί και πολίτες χειροκρότησαν την απόφαση ρίχνοντας -δικαίως- στην «πυρά» τους ιδιοκτήτες. Πριν από δύο ημέρες το Πρωτοδικείο αποφάσισε να επιτρέψει την επαναλειτουργία του, μέχρι την δίκη, με το αιτιολογικό ότι οι ιδιοκτήτες είχαν… οικονομική ζημιά!
Το να κρίνει κάποιος τη δικαιοσύνη -θεωρητικά- είναι λάθος. (διαφωνώ βέβαια αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας). Πως μπορεί όμως ο οποιοσδήποτε να μείνει απαθής απέναντι σε μια τέτοια απόφαση για ένα έγκλημα που μπορούσε να στοιχίσει ζωές;
Μετά λοιπόν, από μια τέτοια απόφαση αυτό που θα μπορούσε να κάνει κάθε υπεύθυνος πολίτης είναι να μην πάει να «διασκεδάσει» στο συγκεκριμένο μαγαζί. Γιατί καλές οι κατηγορίες και το «ανάθεμα» στα social media αλλά καλύτερες οι πράξεις με ουσία!

Μιλώντας με μια καλή συνάδελφο άκουσα την έκφραση «ανακωχή μίας ώρας» για την συνάντηση Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη… Διαφώνησα μια και η -με καθυστέρηση 3 χρόνια- συνάντηση των δύο ανδρών θα μπορούσε να δείξει (αν δεν το έδειξε ήδη) ότι υπάρχει δυνατότητα διαλόγου, διαφωνίας, αντιπαράθεσης με πολιτικούς όρους και με στόχο το καλό όλων. 

Η μέχρι πριν από λίγους μήνες τακτική του κυρίου Ανδρουλάκη «όχι σε όλα» απέδειξε ότι μόνο κακό κάνει και η μέχρι πριν από λίγους μήνες έλλειψη αντιπάλου (για την κυβέρνηση) μόνο καλό δεν έκανε. Η δουλειά της αντιπολίτευσης είναι «διαφωνία και εναλλακτικές προτάσεις». 

Η δουλειά της κυβέρνησης είναι να ακούει και να πράττει. Θεωρώ ότι έγινε ένα βήμα με την πολύ καλή στάση τόσο του πρωθυπουργού όσο και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σε έναν κόσμο λοιπόν που δεν είναι «αγγελικά πλασμένος», ευελπιστώ για τα καλύτερα…  

Το κόμμα «έφτιαξε» τον βουλευτή, ή, ο βουλευτής το κόμμα; Το ερώτημα στα πρότυπα του «η κότα έκανε το αυγό, ή, το αυγό την κότα» αφορά το Κοινοβούλιο και το αν οι βουλευτές πρέπει ή όχι να παραδίδουν τις έδρες τους, όταν «αποχωρούν» από κάποιο κόμμα. Οι ιδεολογίες δημιουργούν πολιτικές ομάδες, οι εκφραστές τους εντάσσονται στις πολιτικές ομάδες και έτσι «μπακαλίστικα» γίνονται κόμματα. Οι βουλευτές λοιπόν πρωτίστως, εκλέγονται με βάση την ιδεολογία τους και όχι με βάση την «φανέλα» (ο Μέσι είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, όχι όμως και η ομάδα του). Άρα κατά την άποψή μου, η «έδρα» τους ανήκει. Κάτι όμως που δεν μπορεί να ισχύσει με τους βουλευτές Επικρατείας οι οποίοι επιλέγονται από το κόμμα και όχι από τον κόσμο και συνεπώς είναι «διορισμένοι υπάλληλοι»…
Ναύαρχε Αποστολάκη, αφιερωμένο!

Σε έναν ιδανικό κόσμο με πολιτική παιδεία, η επιλογή Φάμελλου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν η πλέον συνετή και αναμενόμενη. Και αυτό διότι είναι θεσμικός, πολύπειρος, ήπιων τόνων και μπορεί να «ενώσει» ότι έχει απομείνει από την πρώην αξιωματική αντιπολίτευση. Όμως ούτε σε ιδανικό κόσμο ούτε οι ψηφοφόροι (τουλάχιστον του ΣΥΡΙΖΑ) έχει πολιτική παιδεία. Έτσι η χλιαρή ψήφος -70.000 δεν το λες και επιτυχία- ήταν μια «τιμωρία» στον Παύλο Πολάκη ο οποίος είναι άκρως συγκρουσιακός, κάποιες φορές «ακραίος» και σίγουρα ευθύνεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό για την αποτυχία Κασσελάκη! Ήταν λοιπόν μια ψήφος «διαμαρτυρίας» όπως το ’15 και το ’19…
Όπως και να έχει η επόμενη μέρα «ουδέν κακόν αμιγές καλού»!

Είναι αξίωμα και όχι θεώρημα ότι σε κάποιες κατηγορίες «εργαζομένων» το ευρύτερο καλό θα έπρεπε να ξεπερνά τα στενά πλαίσιο του «εγώ». Κάποιοι το καταλαβαίνουν και κάποιοι άλλοι -διαχρονικά- το αγνοούν με αποτέλεσμα να παίζουν στα ζάρια αυτό το «ευρύτερο καλό».
Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να είχαν μεγαλύτερη αξία για έναν πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος οφείλει να επιλέγει διπλά προσεκτικά τις λέξεις του, όταν αυτές είναι σε «δημόσια θέα». Ο κύριος Σαμαράς, αν και με βεβαρημένο παρελθόν επέλεξε να «παίξει» ένα προσωπικό παιχνίδι, για άγνωστο λόγο και με άγνωστο σκοπό. Και εν τέλει, το μόνο που κατάφερε είναι να θυμίσει στους πολίτες την… διαδρομή του και όλοι να αναρωτιούνται «τι θέλει από τη ζωή του»!
Διότι το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη ζωή των… άλλων!

«Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου»! Αυτό ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και την ευρύτερη Αριστερά) το Σαββατοκύριακο που πέρασε με μοναδικό πρωταγωνιστή τα έκτροπα. Εικόνες ντροπής και μια «αυλαία» που κάθε άλλο παρά τιμά την ιστορία τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Αριστεράς γενικότερα. Η «επόμενη μέρα» είχε να κάνει με τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σοβαρά τώρα; Συζητάνε για τον τίτλο και χάνουν τον ρόλο; Διότι η αξιωματική αντιπολίτευση είναι «ρόλος» και όχι τίτλος. Και όπως έχουν δείξει μέχρι τώρα -δυστυχώς- κανείς δεν μπορεί να υπηρετήσει. Και αυτό δεν είναι κακό για τον «ρόλο» αλλά για την δημοκρατία!

Η νίκη του Ντόναλντ Τράμπ ήταν σαρωτική, διαψεύδοντας ακόμα και τους «γκουρού» πολιτικούς αναλυτές, οι οποίοι έκαναν λόγο είτε για επικράτηση της Κάμαλα Χάρις, είτε για εκλογική διαδικασία «ντέρμπι»… Καθοριστικός παράγοντας για την επανεκλογή Τράμπ ήταν η οικονομική κατάσταση της χώρας. Η Αμερική λοιπόν επέλεξε πρόεδρο, όμως το ερώτημα είναι αν η χώρα μας -και η Ευρώπη ευρύτερα- πήρε το μήνυμα που δεν είναι άλλο από το «κάντε κάτι για την καθημερινότητα και την ακρίβεια, διότι μπορούμε να σας… καθαιρέσουμε»;

Πόλωση, διχαστικές ομιλίες, χυδαίες επιθέσεις… Αυτό είναι το «σκηνικό» των αμερικανικών εκλογών που ρίχνουν αυλαία σε ελάχιστες ώρες. Οι -περίπου- 250.000.000 ψηφοφόροι παρακολουθούν το «θέαμα», άλλοι με το πάθος των χούλιγκαν και άλλοι τρομοκρατημένοι για το τι θα τους ξημερώσει την Τετάρτη το πρωί…
Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το εάν η Αμερική είναι έτοιμη να εκλέξει την πρώτη γυναίκα (και μάλιστα έγχρωμη) και όχι εάν είναι διατεθειμένη να εκλέξει εκ νέου έναν παράφρονα εθνικιστή ο οποίος βύθισε στο χάος και τον διχασμό τη χώρα επί τέσσερα χρόνια…
Εν τέλει η Αμερική μάλλον σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση θα αποδείξει αν «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν»!

«Δεν αναγνωρίζω ως εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναν πολιτικό καταδικασμένο 13-0 από το ειδικό δικαστήριο, ούτε θα συνομιλήσω, ούτε θα χαριεντιστώ μαζί του και αυτό επιβάλλει ο κοινοβουλευτικός αυτοσεβασμός»…
Ελάχιστη σημασία έχει ότι αυτή ήταν μια φράση του πρωθυπουργού για τον κ. Νίκο Παππά ο οποίος -ελλείψει αρχηγού- εκπροσωπεί την αξιωματική αντιπολίτευση στο Κοινοβούλιο. Σημασία έχει η «ξεκάθαρη» και άμεση θέση η οποία αιτιολογήθηκε πλήρως σε μόλις 30 λέξεις.
Εάν τέτοιου είδους απόλυτες και ξεκάθαρες «εξηγήσεις» εκφραζόντουσαν σε διάφορες περιστάσεις της πολιτικής ή της ιδιωτικής μας ζωής, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα τόσο για την προσωπική μας ζωή, όσο και για τον πολιτισμό μας (πολιτικό και μη)

Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ έριξαν «αυλαία» με νικητή τον Νίκο Ανδρουλάκη. Βάζοντας έναν εύκολο τίτλο τα μπορούσα να πω «μια από τα ίδια»… Οι ειδικοί θα αναλύσουν πολύπλοκα το αποτέλεσμα (άλλωστε γι’ αυτό πληρώνονται). Μήπως όμως, η εξήγηση θα μπορούσε να είναι πολύ απλή;
Ο Χάρης Δούκας αν και ιδιαίτερα συμπαθής είναι πολύ νέος στην πολιτική και έχει ήδη ένα καρπούζι κάτω από τη μια μασχάλη και μάλιστα πολύ «βαρύ»! Η Άννα Διαμαντοπούλου έλειπε για καιρό από την «αγκαλιά» του ΠΑΣΟΚ ή έτσι θεωρούν οι ψηφοφόροι… και ο Παύλος Γερουλάνος είναι πολύ καλός για να ηγηθεί της παράταξης που λειτουργεί -εν πολλοίς- με όρους «όχλου». Και κάπως έτσι ο πρόεδρος Νίκος είναι και πάλι στο «τιμόνι»… Θα του γίνουν μάθημα τα μηνύματα; Θα δείξει…

Η κυκλοφορία στους δρόμους της Αττικής είναι -κατά γενική ομολογία- αφόρητη. Και αυτό διότι ήταν φτιαγμένη έτσι ώστε να δέχεται κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα και τώρα έχουν γίνει (πολλά) εκατομμύρια…
Το πρόβλημα αυτό έρχονται να το μεγεθύνουν οι δήμοι και τα συνεργεία τους (τα οποία συνήθως είναι «εργολαβικά» και όχι δημοτικά) με παράλογες επιλογές, όπως αυτή που γίνεται συχνά-πυκνά στην Λεωφ. Αμφιθέας. Ώρα 10:00 το πρωί οι κηπουροί έκλεισαν μια λωρίδα κυκλοφορίας -από τις δύο- για να κλαδέψουν τα ξεραμένα φυτά στο διάζωμα. Αποτέλεσμα ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα και μια απόσταση ενός χιλιομέτρου να χρειάζεσαι 45 λεπτά να τη διανύσεις!
Έλεος! Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του πλανήτη αυτές οι εργασίες γίνονται νύχτα. Ας αφήσουν λοιπόν τα μεγάλα λόγια οι τοπικοί άρχοντες και ας ασχοληθούν με τα σημαντικά που είναι η διευκόλυνση των δημοτών!

Η είδηση είναι ότι σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, το φιλοδώρημα θεωρείται μισθός άρα θα πρέπει να αποδίδεται στον εργαζόμενο ως μισθός, με κρατήσεις και ασφαλιστικές εισφορές. Θα αφήσω κατά μέρος τα «τεχνικά» θέματα, μια και ούτε φοροτεχνικός είμαι, ούτε επιχειρηματίας και θα ασχοληθώ με τον… τίτλο: «Το φιλοδώρημα θεωρείται μισθός»!
Σοβαρά τώρα; Αυτό είναι το πρόβλημά μας και αυτός είναι ο πλέον άμεσος τρόπος για να παταχθεί η φοροδιαφυγή και ο παράνομος πλουτισμός;
Σε πολλές χώρες το πουρμπουάρ απαγορεύεται, σε άλλες είναι ενσωματωμένο στον λογαριασμό και σε άλλες (όπως στη χώρα μας) είναι ένας τρόπος ο πελάτης να πει «ευχαριστώ» στα παιδιά αυτά που -αρκετές φορές- λιώνουν στα πόδια τους προσπαθώντας να ευχαριστήσουν εσάς και εμένα που διασκεδάζουμε όταν εκείνα «ματώνουν» ώστε να πληρώσουν το νοίκι τους ή τις σπουδές τους…
Δεν μπαίνω στην ουσία του θέματος που μπορεί να έχει κάποια λογική… Αλλά είναι απάνθρωπο και μόνο ως σκέψη, όταν έχουμε τόσα άλλα «άλυτα» και πολύ πιο ουσιαστικά προβλήματα

Παρακολουθώ με συνέπεια (και ψυχραιμία) τις εμφανίσεις αλλά και τις τοποθετήσεις των υποψηφίων για την ηγεσία τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Χαμηλοί τόνοι, πολιτικός πολιτισμός και «ουτοπικά οράματα». Και όλα αυτά είναι θεμιτά και αναμενόμενα μια και σημασία δεν έχει τι μπορούν να κάνουν αλλά τι θέλει να ακούσει ο εν δυνάμει «οπαδός».
Δύο όμως είναι τα στοιχεία που λίγοι συνυπολογίζουν στην απόφασή τους:
Πρώτον ότι όλοι ανεξαιρέτως προβάλουν τον στόχο «να νικήσουν τον Μητσοτάκη» και όχι να κάνουν κάτι καλύτερο για την χώρα τους και δεύτερον -θα χρειαστεί να «καταθέσω» μια παροιμία- πως «ο γάιδαρος όσο και αν μεγαλώσει, περπατησιά δεν αλλάζει».
Αν συνυπολογίζαμε αυτά τα δύο, τότε σίγουρα δεν θα χρειαζόταν καμία τοποθέτηση από κανέναν υποψήφιο, διότι απλά όλοι έχουν δώσει τα «δείγματα γραφής» που χρειαζόμαστε οπότε οποιαδήποτε «μεταμόρφωση» είναι fake news!

Πρώτα πρέπει να σου τραβήξει το ενδιαφέρον το concept για να σου αρέσει το «ριάλιτι». Στη συνέχεια παρακολουθείς τους συμμετέχοντες και ξεχωρίζεις αυτόν που μπορεί είτε να ηγηθεί, είτε να μην τον ψηφίσεις για αποχώρηση…
Παρακολουθώ με το ζόρι, ή λόγω βαρεμάρας, ή λόγω επαγγελματικής διαστροφής, το «ριάλιτι ΣΥΡΙΖΑ».
Το «concept» δευτεράντζα, το αφήγημα «δήθεν», τα πρόσωπα από βαρετά έως κακά και αυτός που θα μπορούσε να παίξει τον «αρχηγό» ανύπαρκτος!
Και εν τέλει το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το αφήγημα, το πρόσωπο, ή μήπως το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζει τίποτα;

Τελικά, πολύ φασαρία για το «τίποτα»!

Μπορεί κάποιοι να χάρηκαν με τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά… Ίσως και εγώ για λίγο, διότι η παρουσία του έκπτωτου -πλέον- προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του «τιμονιέρη» του ΠΑΣΟΚ είχαν αρνητικό -και μόνο- πρόσημο να επιδείξουν στην περίοδο της ηγεσίας τους.
Και έγραψα ότι χάρηκα «για λίγο», διότι μακροπρόθεσμα η ανυπαρξία ισχυρής αντιπολιτευτικής φωνής είναι καταστροφικό για μια χώρα. Με τον όρο αντιπολιτευτική φωνή δεν εννοώ τοξικότητα και «όχι σε όλα». Εννοώ προτάσεις, διαφορετική οπτική των πραγμάτων και «χαλινάρι» στα… στραβοπατήματα της εκάστοτε κυβέρνησης.
Γι’ αυτό καλό θα ήταν οι «πανηγυρτζήδες» της πολιτικής να βγούνε λίγο από τον κομματικό τους σωλήνα και να σκεφτούν με γνώμονα την δημοκρατία και όχι την «βολική» παντοκρατορία.   

Αποφεύγω να γράφω «εν θερμώ». Αποφεύγω να γράφω αν δεν έχω ακούσει όλες τις «πλευρές» και σίγουρα δεν γράφω με γνώμονα τις «κραυγές»…
Ο θάνατος ενός παιδιού στο λούνα παρκ, είναι πέρα και πάνω από το «εν θερμώ». Και όχι διότι είναι τουλάχιστον τραγικό γεγονός, αλλά διότι οι δικαιολογίες που ακούστηκαν είναι εξοργιστικές, ντροπιαστικές και πάνω απ’ όλα δείχνουν την εγκληματική ελαφρότητα με την οποία κάποιοι διαχειρίζονται, ελέγχουν και επιτρέπουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που κατά βάση απευθύνονται σε παιδιά.
Λυπάμαι που θα το πω αλλά η περίπτωση αυτή (και δεν είναι η μόνη) δεν είναι μια ανθρωποκτονία από αμέλεια. Είναι ένα διαρκές έγκλημα με δόλο μια και -σε κάποιες περιπτώσεις- η «κονόμα» και τα… στραβά μάτια, σκοτώνουν ανθρώπους. Ντροπή σας και ντροπή μας!