Μπορεί να μην περιγράφεται ως δολοφονία ο θάνατος του νέου παιδιού στα Χανιά, όμως έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ανθρωποκτονίας. Υπάρχει δράστης και από πίσω του ένα ολόκληρο σύστημα που συνεργάστηκε, έχοντας πλήρη γνώση, στην ύφανση της τραγωδίας.
Ναι, θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε στην ελληνική Περιφέρεια. Ένας ευκατάστατος επιχειρηματίας της περιοχής είναι πολύ πιθανό να είχε την ίδια, ιδιαίτερη, αντιμετώπιση από τους αστυνομικούς. Διότι τα πράγματα στις τοπικές κοινωνίες είναι διαφορετικά. Δεν είναι μόνο η εύνοια που απολαμβάνουν οι ισχυροί του τόπου. Είναι και ο φόβος των αστυνομικών, μη βρεθούν μπλεγμένοι αν δυσαρεστήσουν κάποιον που μπορεί να «σηκώσει το τηλέφωνο». Αλλά νομίζετε ότι είναι εύκολο για έναν αστυνομικό να πάρει σηκωτό στο κελί κάποιον ισχυρό της τοπικής κοινωνίας;
Και για επανέλθουμε στο «τροχαίο της Κρήτης». Δεν ευθύνεται βέβαια μόνο η ανεπάρκεια του οδικού δικτύου. Το κακό εκπορεύεται από μία νοοτροπία που καλλιεργεί λανθάνουσα αίσθηση της λεβεντιάς. Θα κατεβάσεις τις κούπες με τις ρακές, θα πιεις και έναν μπάφο και μετά θα μπεις στο αυτοκίνητο, εννοείται χωρίς ζώνη, αλλά εξαιρετικά πιθανό και με ένα όπλο. Και έτσι η παραβατικότητα, που συχνά λαμβάνει αυτοκτονικές διαστάσεις, μασκαρεύεται σε ένδειξη αυθεντικότητας και κομμάτι της παράδοσης.
Είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν στο νησί από μία γραφική μειοψηφία που βρίσκει τον τρόπο να αναπαράγεται. Και όταν σκοτώνονται κάποιοι, είτε με αυτοκίνητα είτε με όπλα, ξεκινάει πάντα η γνωστή συζήτηση για την επιβολή της νομιμότητας.
Δυστυχώς, δεν αρκεί μόνο η επιβολή του νόμου και η αυστηροποίηση της αστυνομικής επιτήρησης. Η βαθύτερη λύση του προβλήματος, «εκεί στον Νότο», βρίσκεται κυρίως μέσα στα σπίτια των Κρητικών και λιγότερο στους δρόμους, στους νόμους ή στα αστυνομικά όργανα. Και η προσαρμογή όλης της Κρήτης στον 21ο αιώνα είναι πρωτίστως θέμα παιδείας και απόφασης από την τοπική κοινωνία.
του Φώτη Σιούμπουρα
