Στη μεν προεδρία της ΝΔ ακολούθησε τρεις κομματικούς ηγέτες, στη συνείδηση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας προβληματικούς, οπωσδήποτε δε καταφανώς ανίκανους να καταστήσουν ξανά το κόμμα κυρίαρχη πολιτική δύναμη με ποσοστά εκ νέου κοντά στο 40%: Ο ένας είχε το στίγμα τού δημοσιονομικά ανέμελου, αν όχι ανεύθυνου, που εκτίναξε την περίοδο της διακυβέρνησής του τα δημοσιονομικά ελλείμματα… Ο δεύτερος, στη δύσκολη φάση των μνημονίων, επέδειξε πλεόνασμα δημαγωγίας και πολιτικού καιροσκοπισμού -δύσκολα συμβατό με το «πολιτικό γονιδίωμα» της παράταξης που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής-, ενώ ως πρωθυπουργός αναίρεσε μεγάλο μέρος της προεκλογικής ρητορικής του… Ο τρίτος -αρχικά μεταβατικός που προσπάθησε ως αιρετός να καταστεί μόνιμος- θωρήθηκε εμφανώς υπολειπόμενος της εικόνας και των προσόντων ενός πρωθυπουργήσιμου…
Στο δε πρωθυπουργικό αξίωμα διαδέχτηκε τον μεγάλο μάγιστρο του λαϊκισμού, που για μια στιγμή και το διαχρονικό κεκτημένο της πρόσδεσης του τόπου στο δυτικό άρμα φάνηκε να θέτει υπό διακινδύνευση και την επικοινωνιακή/ενημερωτική/γνωμοδιαμορφωτική πολυφωνία της χώρας απείλησε.
Οπωσδήποτε, δε, στην πρώτη φάση της πρωθυπουργίας του έδωσε στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού μια αδιαμφισβήτητα σημαντική βελτιωτική ώθηση (χωρίς φυσικά να καταπολεμήσει ή να εκριζώσει ολοκληρωτικά τις πολλές παγιωμένες δομικές ασθένειές του: κάποιες αντιστάθηκαν, για κάποιες δεν προσπάθησαν καν).
Η συνέχεια υπήρξε μάλλον λιγότερο «λαμπρή», με αρκετά σφάλματα, ακόμη και θεσμικά ολισθήματα, αλλά σε αυτά έχω επανειλημμένα αναφερθεί παλαιότερα. Εν προκειμένω θα ήθελα να εστιάσω σε άλλα θέματα: Αφενός μεν στην υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο πρόσωπό του (μη οφειλόμενη ή μη αποδόσιμη μόνο στην ανάγκη κατεπείγουσας λήψης αποφάσεων σε κάποιες ειδικές συγκυρίες, όπως η πανδημία)… Αφετέρου δε στον πρόσφατο αναπροσανατολισμό της πολιτικής του κατεύθυνσης. Πράγματι…
Και με την ευρύτερη πολιτική συμπεριφορά του… Και με την όλως πειθαρχημένη πηδαλιούχηση του -απολύτως πλειοψηφικού στο Κοινοβούλιο εδώ και χρόνια- κόμματός του… Και με συγκεκριμένες ανενδοίαστες επιλογές του… Και με αμφιλεγόμενες -πλην πλήρως στοχοθετημένες και υπηρετούσες το συγκεκριμένο αποτέλεσμα- θεσμικές τομές… Ο Μητσοτάκης έχει συγκεντρώσει στο πρόσωπό του εξουσία τόση όση δεν νομίζω να συγκέντρωσε κανένας άλλος μεταπολιτευτικός πρωθυπουργός, ίσως κανείς πρωθυπουργός από την εποχή του προπάππου του Ελευθερίου Βενιζέλου της περιόδου 1928-1932 (αφού και ο πανίσχυρος προδικτατορικός Καραμανλής είχε τότε το ανάχωμα του Στέμματος). Ειδικότερα…
Πέραν της αυτονόητης δυνατότητας κάθε επικεφαλής μονοκομματικής κυβέρνησης να ορίζει ΠτΒ και υπουργούς της απόλυτης αρεσκείας του, ο Κρητικός πολιτικός μπορεί πλέον να επιλέγει κατά βούληση και ΠτΔ (και το κάνει χωρίς δισταγμό, αγνοώντας εδώ και χρόνια διαμορφωμένες συνθήκες του πολιτεύματος…). Επιλέγει επικεφαλής της ΚΥΠ τον πλέον αρεστό -που δεν απεδείχθη εξαιρετικά σοφή επιλογή- έστω και αν χρειάστηκε προς τούτο να αλλάξει τις απαιτούμενες νομικές προϋποθέσεις, ενώ θέτει υπό τον άμεσο προσωπικό έλεγχο και την εποπτεία του τη νευραλγική αυτή υπηρεσία… Διορίζει φυσικά, με βάση τις στοχεύσεις που θέλει να υπηρετήσει στη δεδομένη συγκυρία, Έλληνα επίτροπο… Και όχι απλώς δεν κάνει κάτι, πχ δεν παίρνει μια θεσμική πρωτοβουλία, για να αποσπάσει από τον απόλυτο κυβερνητικό έλεγχο την επιλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, αλλά οι φήμες βοούν πως επικεφαλής ανώτατων δικαστηρίων της χώρας τοποθετεί όχι σπάνια συζύγους στενότατων προσωπικών φίλων του…
Τώρα, ως προς τον νέο ιδεολογικό προσανατολισμό της πολιτικής του… Όλες ανεξαίρετα οι πρόσφατες επιλογές του -ΠτΔ, ΠτΒ, επίτροπος στην ΕΕ και το ποιοτικά άθλιο ευρωψηφοδέλτιό του- αποσκοπούν αν όχι να ανακόψουν τις προς τα δεξιά διαρροές από το κόμμα του, τουλάχιστον να κατευνάσουν την οργισμένη, πρωτίστως λόγω της θεσμοθέτησης του γάμου μεταξύ ομοφύλων, υπερσυντηρητική πτέρυγα της ΝΔ. Χωρίς βέβαια καθόλου να αποκλείεται, με όλες τις προαναφερόμενες συγκεκριμένες επιλογές και κινήσεις του, να αποσκοπεί σε σύζευξη των εν λόγω δύο στόχων.
Όλα αυτά, εκτός από εξοργιστικά, από θεσμικοπολιτική ματιά θα ήταν και επικίνδυνα, αν δεν υπήρχε η ακόμη πιο επικίνδυνη απουσία οποιασδήποτε εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, σε καιρούς μάλιστα εξαιρετικά «καταιγιδώδεις» όσον αφορά το διεθνές περιβάλλον. Μέσα στους οποίους μάλιστα η Ελλάδα και ο πρωθυπουργός της θεωρούν πως έχουν την πολυτέλεια να αφήνουν αναξιοποίητο έναν (Ευάγγελο) Βενιζέλο…
