Το ότι στην κοινωνική συνείδηση έχουν απαξιωθεί όλοι οι θεμελιακοί θεσμοί της χώρας -κυβέρνηση, κοινοβούλιο, κόμματα, προεδρία της δημοκρατίας, δικαιοδοτικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί κ.λπ.- είναι παραπάνω από προφανές.
«Κραυγάζουν» τα ευρήματα όλων των σχετικών δημοσκοπήσεων, ενώ οι δυνάμεις του αντισυστημισμού κυριολεκτικά καλπάζουν. Το «γιατί» αυτής της όλως ανησυχαστικής κατάστασης δεν χρειάζεται να αναζητηθεί σε θεωρητικές επεξεργασίες. Κάποια παραδείγματα -πέραν της υπόθεσης των Τεμπών, που σήμερα τόσο φορτίζει- είναι παραπάνω από εύγλωττα και πλήρως ερμηνευτικά αυτής της πορείας της κοινωνικής αντίληψης για τους θεσμούς-βραχίονες του κράτους και του πολιτεύματος. Χαρακτηριστικά:
Πρώτον, κόμματα και κυβερνήσεις «ομνύουν» στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Ωστόσο την επομένη της αφυπηρέτησης κορυφαίων δικαστικών λειτουργών σπεύδουν να τους τοποθετήσουν είτε σε υψηλοαμειβόμενες προεδρίες πληθωριστικά παραγόμενων, ακόμη και χωρίς συνταγματική πρόβλεψη, «ανεξάρτητων αρχών» ή σε ακόμη περισσότερο κομματικά χρωματισμένες θέσεις (πχ, αμέσως μετά τη συνταξιοδότησή τους ο μεν Τσίπρας τοποθέτησε την πρόεδρο του Αρείου Πάγου ως προϊσταμένη του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού, ο δε Μητσοτάκης έδωσε υπουργικό αξίωμα στον αντιπρόεδρο του ιδίου δικαστηρίου…).
Δεύτερον, ο τότε 1ος αντιπρόεδρος του ΑΠ και προεδρεύων του 1ου τμήματος, αυτού που επικυρώνει τη συμμετοχή των κομμάτων στις εκλογές, δήλωσε -τη στιγμή που για λόγους «ιδεολογικούς» ίσως όμως πολιτικούς, «έπρεπε» να αποκλειστεί ο Κασιδιάρης, χωρίς τη συνταγματικά απαιτούμενη αμετάκλητη καταδίκη του- πως «κάποιος παράγων» τού είπε: «υπάρχουν και ανεξάρτητες αρχές», εννοώντας προφανώς «για να σε βολέψουμε»… Ωστόσο ουδείς εισαγγελεύς τον κάλεσε για διευκρινίσεις και επεξηγήσεις…
Τρίτον, επί μακρόν οι πάντες αδιαφορούσαν για τέτοια φαινόμενα, μόνο δε πολύ πρόσφατα κάποια πολιτικά κόμματα και πολιτικοί ηγέτες, όπως ο κ. Ανδρουλάκης, υιοθετούν την παλιά αναθεωρητική του Συντάγματος πρότασή μου, να απαγορευθεί επί κάποια χρόνια μετά την αφυπηρέτησή τους οι δικαστές να καταλαμβάνουν αμειβόμενη δημόσια θέση… (Ανάλογη υπήρξε και η τύχη της επίσης παλιάς πρότασής μου, η αρμοδιότητα για επιλογή των δικαστικών ηγεσιών να μεταφερθεί στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, αποφασίζουσα με πλειοψηφία 3/5 των μελών της, ώστε να εκριζωθεί η υποψία για συναλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης με τους υποψήφιους πρόεδρους των ανωτάτων δικαστηρίων ή τον υποψήφιο εισαγγελέα του ΑΠ…)
Τέταρτον, φτάσαμε στο σημείο η τότε εν ενεργεία ανώτατη δικαστής της χώρας να δηλώνει πως μπορεί ο Καταστατικός Χάρτης να προβλέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνταξιοδότηση των ομολόγων της σε κάποια ηλικία, ωστόσο εννοεί προαιρετική, δηλαδή πως είναι δικαίωμά τους αν θα αποχωρήσουν ή όχι…
Πέμπτον, είναι αντιστρόφως ανάλογος από τον χρόνο, τον απαιτούμενο για εκδίκαση υποθέσεων των «κοινών θνητών», ο χρόνος (dt) εντός του οποίου το «Μισθοδικείο» κρίνει, συνήθως γενναιόδωρα, τις προσφυγές των δικαστών για αναδρομικά, καθώς και άλλες ανάλογες απαιτήσεις τους, βασιζόμενες σε αδιανόητες ερμηνείες του Συντάγματος…
Έκτον, η νυν ανώτατη εισαγγελέας της χώρας απείλησε με προκαταρκτική εξέταση ανακρίτρια και εισαγγελέα, οι οποίες αρχικά δεν είχαν κρίνει προφυλακιστέο κάποιον δικηγόρο κατηγορηθέντα για βιαιοπραγία κατά της συζύγου του. Κατά τα λοιπά οι δικαστές υποτίθεται πως κρίνουν με ελεύθερη συνείδηση…
Έβδομον, οι δικαστικοί λειτουργοί, οι αμετακλήτως καταδικασθέντες σε βαρύτατες κακουργηματικές ποινές για την εμπλοκή τους στο παραδικαστικό κύκλωμα, αποφυλακίστηκαν σε συντομότατο διάστημα… (Όσο, δε, το κύκλωμα αυτό δρούσε, η ώσμωση δικαστικής τηβέννου και εκκλησιαστικών ράσων είχε λειτουργήσει κατά τρόπον ώστε η δύσμοιρη Γιαννοπούλου -που πρωτοβαθμίως είχε καταδικαστεί σε ελαφρότατη ποινή για τη δολοφονία του αρχιμανδρίτη εραστή-εκμεταλλευτή της, λόγω αποδοχής ως ελαφρυντικού της κακής συμπεριφοράς του θύματος- να καταδικαστεί ισόβια στη δευτεροβάθμια δίκη, με το ακυρωτικό δικαστήριο να απορρίπτει την αναίρεσή της και να καθιστά τα ισόβια αμετάκλητα…)
Όγδοον, η αστυνόμος, την οποία η «νοήμων» ηγεσία του Σώματος είχε επανειλημμένα επιλέξει ως κορυφαία αστυνομικό της χρονιάς, αποδεικνύεται -ή πάντως παρουσιάζεται ακόμη και από την εκπρόσωπο της αστυνομίας ως- βαθιά διεφθαρμένη…
Ένατον, ο σημερινός ηγέτης του κόμματος που στις τελευταίες κάλπες αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση υπαινίσσεται την ύπαρξη πολιτικών ευθυνών για τον θάνατο του τέκνου της εισαγγελέως Λάρισας, πριν καν «μιλήσουν» οι ιατροδικαστές και οι τοξικολογικές εξετάσεις…
Δέκατον, μια καθαρίστρια τουαλετών και ένας διακομιστής του ΕΚΑΒ σάπισαν στις φυλακές -ο δεύτερος, μάλιστα, επί πολλά χρόνια, για την καθαρίστρια προλάβαμε- γιατί πλαστογράφησαν η μία απολυτήριο δημοτικού, ο άλλος γυμνασίου… Ωστόσο αθωώθηκε -και προφανώς επανήλθε στη θέση της- δικαστική υπάλληλος, η οποία πλαστογράφησε πτυχίο Νομικής, λαμβάνοντας έως ότου αποκαλυφθεί και το αναλογούν σε πτυχιούχους επίδομα… (Με το σκεπτικό πως δεν το έκανε από οικονομική ιδιοτέλεια, αλλά λόγω «συμπλέγματος κατωτερότητας» προς τους διπλωματούχους συναδέλφους της…)
Πάντων τούτων λοιπόν -και πολλών ακόμη- συμβαινόντων… Χωρίς από ουδένα υπεύθυνο φορέα να λαμβάνεται θεσμική πρωτοβουλία, ώστε αυτά να καταστούν στο μέλλον αδύνατα ή, έστω, πιο δύσκολα ανακύπτοντα, ούτε η διόγκωση του αντισυστημισμού ούτε η απαξίωση των θεσμικών πυλώνων του κράτους είναι δυνατόν να εκπλήσσουν…
Χωρίς όμως κοινωνικά νομιμοποιημένους θεσμούς καμία χώρα δεν προοδεύει…
του καθηγητή και συγγραφέα Θανάση Διαμαντόπουλου
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Political»
