«Το κεντρικό ζήτημα δεν είναι οι δημοσκοπικές επιδόσεις, καλές ή κακές,
αλλά οι κοινωνικές δράσεις. Έτσι θα δημιουργηθεί ελπίδα…»
«Ο υπάρχων ΣΥΡΙΖΑ απέχει από τη ριζοσπαστική Αριστερά», δηλώνει στο «Π» ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα και νυν κορυφαίο στέλεχος της Νέας Αριστεράς, Δημήτρης Βίτσας. Ταυτόχρονα εξηγεί πως «φύγαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ για να μη χάσουμε την ανάγκη οικοδόμησης μίας ριζοσπαστικής Αριστεράς, πάντα δημοκρατικής και συνεχώς ανανεωτικής».
Γιατί η Νέα Αριστερά εμφανίζει κόπωση στις δημοσκοπήσεις;
Οι χαμηλές δημοσκοπικές πτήσεις είναι κάτι που μας απασχολεί σοβαρά. Περισσότερο όμως μας ενδιαφέρει να προτείνουμε λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. Να τονίζουμε λύσεις για τα ουσιαστικά προβλήματα και να συμβάλουμε ενεργά στη δημιουργία κινημάτων που όχι μόνο θα ανασχέσουν την κυβερνητική πολιτική, αλλά θα δημιουργήσουν και τους όρους εναλλακτικής λύσης. Το επικείμενο προγραμματικό συνέδριο θέλουμε να επεξεργαστεί ένα συνεκτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα αλλαγών, που έχουν ανάγκη η κοινωνία και η χώρα. Αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται να οικοδομηθούν σχέσεις με τις κοινωνικές τάξεις και κατηγορίες που μας ενδιαφέρουν, τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τους συνταξιούχους, τους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες, τη νεολαία συνολικά. Το κεντρικό ζήτημα δεν είναι οι δημοσκοπικές επιδόσεις, καλές ή κακές, αλλά οι κοινωνικές δράσεις. Έτσι θα δημιουργηθεί ελπίδα.
Κατά πόσον θα ήταν δυνατή και με ποιους όρους μια επανένωση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ανακάμψει στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να υπάρχει μια ενιαία έκφραση της κυβερνώσας Αριστεράς;
Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Δεν φύγαμε γιατί χάσαμε από τον κ. Κασσελάκη. Άλλωστε προσωπικά πιστεύω πως όσοι τον ψήφισαν, στην πλειοψηφία τους, ήθελαν να επαναλάβουν, και μάλιστα απολίτικα, το «φαινόμενο Τσίπρα». Νέος, ευπαρουσίαστος, με ευφράδεια κ.λπ. Όμως ο Τσίπρας δεν ήταν αυτό. Πέρα και πάνω από αυτό και την εξαιρετική ευφυΐα, είχε ήδη μια 18χρονη πορεία σε κοινωνικούς αγώνες και στο αριστερό κίνημα και στηρίχτηκε από μια ομάδα στελεχών που είχαν ατσαλωθεί μέσα από ήττες και κατάλαβαν πως έπρεπε να γίνει ένα βήμα παραπάνω. Να διεκδικηθεί η κυβέρνηση ως ένα κίνημα που συμπύκνωνε τα επιμέρους ως ένα όλο ενάντια στη λαίλαπα των μνημονίων. Φύγαμε για να μη χάσουμε την ανάγκη οικοδόμησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, πάντα δημοκρατικής και συνεχώς ανανεωτικής.
Άρα θεωρώ πως μια τεχνητή επανένωση είναι λάθος, πολύ περισσότερο αν το διακύβευμα είναι η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή. Η κοινή δράση σε επιμέρους ή ολόκληρα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία, αυτό είναι το ζήτημα. Ο υπάρχον ΣΥΡΙΖΑ πόρρω απέχει από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με κύριο χαρακτηριστικό τον τακτικισμό. Ο τακτικισμός όμως δίνει πρόσκαιρα οφέλη, συνήθως μεταγραφές από άλλα κόμματα που υποτίθεται πως θα φέρουν ψήφους (συνήθως δεν φέρνουν) και συνηθέστατα απομακρύνουν από τον ειλικρινή διάλογο με την κοινωνία. Ποιος κερδίζει, ποιος χάνει σε κοινωνικό επίπεδο, ελπίζω πως ξέρουμε.
Η μη ψήφιση της Λούκας Κατσέλη, στην 4η ψηφοφορία, για την ανάδειξη ΠτΔ, απομάκρυνε περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά;
Θα μπορούσα να σας παραπέμψω στην προηγούμενη απάντηση. Προσωπικά θεωρώ πως σωστά η Νέα Αριστερά συντάχθηκε με την πρόταση για την κα Κατσέλη. Βεβαίως θεωρώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε συνταχθεί με την πρόταση για τον κ. Ράμμο. Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ και η Πλεύση Ελευθερίας. Αλλά είπαμε τυχοδιωκτισμός. Σωστά στην 4η ψηφοφορία έπρεπε να αποδοκιμαστεί η πρόταση Μητσοτάκη. Αυτό το απλό, που το κατάλαβε η κα Κατσέλη, δεν το κατάλαβε η ηγεσία ή μέρος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ; Και πονηρά προσπαθούν να επιρρίψουν ευθύνες στη ΝΑ; Πολιτικές κουταμάρες για ζητήματα με εξαρχής γνωστή κατάληξη. Αλίμονο αν η κοινή δράση καθορίζεται από τέτοια ζητήματα.
Πολλοί εκφράζουν την άποψη για μια ανασύνθεση των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων και τη σύνθεση ενός ενιαίου προγράμματος εναλλακτικής διακυβέρνησης. Είναι εφικτό;
Στην πολιτική και στη ζωή, όλα είναι εφικτά και συγχρόνως ανέφικτα. Η πολιτική δεν είναι πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με βαθμολογία. Είναι η διαχείριση και η επίλυση κοινωνικών θεμάτων και τελικά η επίλυση του κοινωνικού θέματος. Άρα, επί του παρόντος είναι ευχής έργο να υπάρχουν κοινές προτάσεις και δράσεις. Είναι ευχής έργο αυτές οι προτάσεις να υιοθετηθούν ή και να παραχθούν από κοινωνικά κινήματα. Ας ελπίσουμε ότι ωριμάζουν οι συνθήκες και πως θα ηττώνται κομματικοί εγωισμοί και προσωπικές φιλοδοξίες.
Ως βετεράνος της Αριστεράς, πώς ερμηνεύετε τη στροφή των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς τα δεξιά σχήματα και πώς μπορεί να ανακοπεί αυτή η στροφή;
Υπάρχει μια παγκόσμια έλλειψη συλλογικών προσδοκιών σε μια ιστορικά επικίνδυνη εποχή. Χρειαζόμαστε ένα νέο συλλογικό όραμα, αντίστοιχο του σοσιαλισμού του 19ου και του 20ού αιώνα. Σήμερα δεν υπάρχει. Αυτό το κενό εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο και οι δυνάμεις που το υπηρετούν. Σήμερα και στις λεγόμενες προηγμένες κοινωνίες επικρατούν ο ατομικισμός και η άγνοια. Χρειαζόμαστε ένα όραμα που να ξεκινά από την ειρήνη, την αλληλοκατανόηση, τα συλλογικά και ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η νέα διανόηση, τα νέα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα. Το ερώτημα που έρχεται και επανέρχεται είναι «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;». Και δεν πρέπει να φοβόμαστε να λέμε την αλήθεια, επειδή νομίζουμε πως δεν είναι trendy.
