Η κυβέρνηση πήρε ουσιαστικά την «εντολή»
από τις χιλιάδες των διαδηλωτών να προχωρήσει σε ουσιαστικές αλλαγές.
Να ξεκινήσουμε με μια υπόθεση εργασίας: Έστω ότι η πρόταση δυσπιστίας που υπέβαλε το ΠΑΣΟΚ και στήριξαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπερψηφιζόταν και από βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και η κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη. Ο Μητσοτάκης παραιτείται και η χώρα οδηγείται σε εκλογές, την πρόωρη διεξαγωγή των οποίων άρχισαν ήδη να ζητούν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά. Τι θα συμβεί λοιπόν αν πάμε σε εκλογές για να «φύγει ο Μητσοτάκης»; Η ΝΔ θα κατέλθει στον εκλογικό στίβο ως πρώτο κόμμα, αφού και βάσει των δημοσκοπήσεων δεν έχει απωλέσει τη δεδηλωμένη στην κοινωνία, κατά πως ανοήτως υποστηρίζουν μερικοί της αντιπολίτευσης. Και ο Μητσοτάκης με σαφές, τεράστιο, προβάδισμα στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Επίσης, θα χρησιμοποιήσει τη δημοσκοπική άνοδο ακροδεξιών και «αντισυστημικών» προκειμένου να ισχυριστεί ότι διακυβεύεται η σταθερότητα στη χώρα ή, πιο σωστά, η δυνατότητα διακυβέρνησης.
Από τον χώρο της αντιπολίτευσης τώρα: Ποιος θα εμφανιστεί ως βασικός διεκδικητής του Μαξίμου; Θεσμικά, αυτός θα είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Νίκος Ανδρουλάκης. Μόνο που στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός δεν συγκεντρώνει ούτε την προτίμηση του συνόλου των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς, με βάση τα σημερινά δεδομένα, είναι εξαιρετικά δύσκολο το ΠΑΣΟΚ να είναι πρώτο κόμμα σε κάλπες που θα στηθούν σχετικά σύντομα. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα σχήματα της αντιπολίτευσης.
Η ΝΔ, βάσει όλων των δεδομένων σήμερα, θα είναι πρώτο κόμμα. Μπορεί βέβαια να έρθει ο κόσμος ανάποδα, αλλά αυτήν τη στιγμή τίποτε δεν δείχνει κάτι διαφορετικό. Θα είναι πρώτο κόμμα και θα έχει το μπόνους των 50 εδρών. Ακόμα και αν η αντιπολίτευση σχηματίσει συνασπισμό, το μπόνους δεν υφίσταται, γιατί αυτό δίνεται μόνο σε κόμματα. Αν αυτό που ονομάζουν «προοδευτική» αντιπολίτευση αποφασίσει να συνεργαστεί, πρέπει να προχωρήσει σε συγχώνευση, κάτι που τώρα δείχνει μακρινό, αν όχι αδύνατο. Κατά συνέπεια, κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα δεν είναι εφικτό να γίνει. Αν το μετεκλογικό περιβάλλον μοιάζει με αυτό που μας δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η νέα κυβέρνηση θα έχει ως κεντρικό κορμό τη ΝΔ. Υπάρχει βέβαια και άλλη περίπτωση: Η ΝΔ να μην απέχει πολύ από την αυτοδυναμία και να οδηγήσει τη χώρα σε δεύτερες εκλογές ή και τρίτες, προκειμένου να αποκτήσει την αυτοδυναμία. Αλλά ας μείνουμε στο σενάριο της μη αυτοδυναμίας. Ο Μητσοτάκης θα χρειαστεί τον… Καμμένο του. Πού θα τον βρει; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι δεν προτίθεται να συνεργαστεί με ακροδεξιά σχήματα, ενώ και οι συστημικοί έχουν αποκλείσει πιθανότητα συμμετοχής σε κυβερνητικό σχήμα υπό τον Μητσοτάκη. Εντάξει αναπτύσσονται και σενάρια σχηματισμού κυβέρνησης ΝΔ με την Αφροδίτη Λατινοπούλου, ακόμη και με το ΠΑΣΟΚ, σε περίπτωση που το κόμμα του Ανδρουλάκη υποστεί καθίζηση, αλλά αυτά είναι…τραβηγμένα.
Πάμε στην «πραγματικότητα»
Κλείνουμε την «υπόθεση εργασίας» και πάμε στην πραγματικότητα. Μετά και τις συζητήσεις στη Βουλή για Προανακριτική και Πρόταση Δυσπιστίας, θεωρητικά η κυβέρνηση έχει μπροστά της δύο ακόμη χρόνια έως τις επόμενες προγραμματισμένες εκλογές. Θα πρέπει να κατανοεί και η ίδια ότι το διάστημα δεν επαρκεί για να γίνουν πολλά και θεαματικά. Όσα δεν έγιναν την προηγούμενη εξαετία, θα είναι εξαιρετικά απίθανο ακόμη και να δρομολογηθούν στη σημερινή συγκυρία. Όμως θα επαρκούσαν κάποιες ορατές και στην ουσία «επαναστατικές» διορθώσεις και βελτιώσεις.
Και κατ’ αρχήν η κυβέρνηση Μητσοτάκη οφείλει να ακούσει το μήνυμα-εντολή, που έστειλαν οι χιλιάδες των διαδηλωτών. Ένα μήνυμα-εντολή που αφορά και όλη την αντιπολίτευση και όχι μόνον την κυβέρνηση. Η οποία, σύμφωνα με την «εντολή», πρέπει να προχωρήσει άμεσα στην υλοποίηση των εξαγγελιών της και να αλλάξει τη χώρα. Να προχωρήσει σε ουσιαστικές αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση, στην Υγεία, στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη. Να λάβει μέτρα βελτίωσης της καθημερινότητας του πολίτη.
Για να φτάσουμε όμως εκεί, πρέπει να σπάσουν αυγά. Με «μέσους όρους» και «ίσες αποστάσεις» δεν γίνεται δουλειά. Την ώρα που οι «άλλοι» τζογάρουν την ίδια τη χώρα στο παζάρι του διεθνούς αναθεωρητισμού, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα πρέπει απλά να κάνει τη δουλειά της. Είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσει αυτή την απίστευτη εκστρατεία μίσους που εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες και η οποία έχει στόχο προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το ότι η εκστρατεία αυτή βλάπτει σοβαρά τη χώρα και τα ζωτικά της συμφέροντα, είναι κάτι που απ’ ό,τι φαίνεται δεν απασχολεί τους οργανωτές της. Εντός και εκτός συνόρων! Το κακό είναι ότι όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν σε μία συγκυρία όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα για όλα και δεν διαφαίνεται καμία θετική προοπτική για τίποτε. Ούτε δημοσιονομικά περιθώρια για «γενναιοδωρίες» υπάρχουν, ούτε μπορούν να αποκλειστούν έκτακτες ανάγκες ή ανατροπές, ειδικά αν οι αποφάσεις της νέας αμερικανικής κυβέρνησης επιφέρουν τις αναμενόμενες επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Υπό αυτές τις συνθήκες, όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικαλείται τη σταθερότητα, την οποία οι πολιτικοί του αντίπαλοι -όπως και ο ίδιος υποστηρίζει- υπονομεύουν, είναι και ο πρώτος που έχει την ευθύνη να τη διαφυλάξει. Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αναλάβει το τιμόνι και να διατηρήσει τον έλεγχο του «οχήματος». Κι ας αφήσει την αντιπολίτευση να ασχολείται με… υποθέσεις εργασίας. Άλλος, αποτελεσματικότερος τρόπος αντίδρασης δεν υπάρχει.
του Φώτη Σιούμπουρα
