Τα συλλαλητήρια και οι συζητήσεις που έγιναν την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή (ολοκληρώνονται σήμερα με την ψηφοφορία επί της προτάσεως δυσπιστίας) θα κλείσουν και τον κύκλο νοσηρότητας και τοξικότητας, που άνοιξε την επομένη ουσιαστικά της τραγωδίας των Τεμπών; Θα σταματήσει η τακτική άρνησης απέναντι σε κάθε άποψη ή εκδοχή ερμηνείας της τραγωδίας, σαν να μη θέλουν κάποιοι να «πειραχτεί» ένα κυρίαρχο αφήγημα που έχει επικρατήσει σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας; Θα αφήσουμε τώρα τον εφέτη ανακριτή να ολοκληρώσει το πόρισμά του, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη δίκη;
Αισιοδοξία για αλλαγή αυτού του κλίματος ομολογώ πως δεν διαφαίνεται. Πολύ φοβάμαι πως θα μπούμε σε μια δεύτερη, ιδιαίτερη φάση τοξικότητας, σε μια περίοδο κατά την οποία η πολιτική ατζέντα έχε αλλάξει, όπως φάνηκε στις τελευταίες, μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις ανά την Ελλάδα. Μία ατζέντα με μηνύματα, που έστειλαν οι διαδηλωτές ουσιαστικά προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου και όχι μόνον προς την κυβέρνηση, στης οποίας τη «βάρδια» συνέβη το τραγικό συμβάν στα Τέμπη. Οι συγκεντρώσεις δεν ήταν μόνο για τα Τέμπη. Πάνω σ’ αυτή την ανοικτή πληγή, ήρθαν να προστεθούν συλλογικά αιτήματα, παράπονα, ζητούμενα που είτε αφορούν την ακρίβεια και το επίπεδο ζωής, είτε την ανάγκη δημιουργίας ενός σύγχρονου κράτους.
Αυτά βέβαια που αφορούν την κοινωνία φαίνεται πως δεν «αγγίζουν» τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία συνεχίζουν να πυροβολούν «μονοθεματικά» την κυβέρνηση, να παριστάνουν τους ανακριτές, τους εισαγγελείς, τους πραγματογνώμονες. Παρότι την τελευταία στιγμή…θυμήθηκαν να συμπεριλάβουν στην πρόταση δυσπιστίας και θέματα που «καίνε» τους πολίτες. Δείχνουν όμως έτσι τις αληθινές προθέσεις τους για αποσταθεροποίηση και, ταυτόχρονα, την αδυναμία τους να αρθρώσουν πολιτικό λόγο, που θα συμβάλει στη δημιουργία προϋποθέσεων για τις αναγκαίες αλλαγές στο κράτος.
Στην πλάτη των ανθρώπων, που έχουν ειλικρινείς προθέσεις και διαδηλώνουν, στήνεται δυστυχώς ένα πολιτικό παιχνίδι από τα κόμματα εκείνα που τροφοδότησαν (και συνεχίζουν να τροφοδοτούν) ένα κλίμα τοξικότητας, καχυποψίας, αμφισβήτησης των θεσμών. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι έτσι πριονίζουν το κλαδί που κάθονται και αυτά. Όπως και να το κάνουμε, κόμματα που κυβέρνησαν έχουν μερτικό ευθύνης στις διαχρονικές παθογένειες ενός κράτους, που λειτουργίες του εξοργίζουν τους πολίτες. Και δεν μπορούν τα κόμματα αυτά να εμφανίζονται τώρα ολίγον θεσμικά και ολίγον αντισυστημικά. Πολύ περισσότερο, όταν φαίνεται να το πληρώνουν δημοσκοπικά.
Αν συνεχιστεί αυτό το κλίμα της τοξικότητας και δεν αφήσουμε από εδώ και πέρα τη Δικαιοσύνη να πράξει το έργο της, ας μη δηλώσουν κάποιοι ξαφνιασμένοι όταν θα βρεθούν μπροστά σε τερατογενέσεις.
Στις ταραγμένες συνθήκες που βρίσκεται σήμερα όλος ο κόσμος, στις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στην Ευρώπη, στα ειδικότερα προβλήματα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και κυρίως σε αυτά των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας, αν αποτελεί κάτι ανάγκη για την αντιμετώπιση της εποχής των τεράτων, αυτό είναι το ακραία αντίθετο των επιδιωκόμενων από τις αντισυστημικές δυνάμεις. Είναι η πολιτική σταθερότητα και το ήρεμο πολιτικό κλίμα, που μόνο τα συστημικά κόμματα μπορούν να διασφαλίσουν. Διαφορετικά, θα ανοίξει η πόρτα για τα «τέρατα».
«Κρίση, ώρα για τέρατα», κατά πως έλεγε και ο Γκράμσι.
του Φώτη Σιούμπουρα
