Η επέλαση της Ζωής ζημιώνει σοβαρά το ΠΑΣΟΚ και αντισυστημικά κόμματα της Ακροδεξιάς. Παράλληλα, όμως, ευνοεί (κατά τι) τη ΝΔ
Το τελευταίο χρονικό διάστημα ήταν φανερό πως όλη αυτή η σωρευμένη δυσαρέσκεια και οργή, που κατέχει μεγάλη μερίδα των πολιτών, κάπου θα απέληγε. Κάπου θα αποζητούσε έναν υποδοχέα για να εκφραστεί. Εκφράζεται εξάλλου όλο αυτό το κύμα της δυσαρέσκειας στις δημοσκοπήσεις και αποτυπώνεται στην ετήσια δημοσιευθείσα προ ημερών έκθεση της World HappinessReport, του Κέντρου Ερευνών Ευημερίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, σύμφωνα με την οποίαη Ελλάδα κατέχει την 81η θέση στη λίστα ευτυχίας του σύγχρονου κόσμου, μία θέση πάνω από τη Βενεζουέλα και μία θέση πάνω από τη Βουλγαρία, που είναι τελευταία στην Ευρώπη. Ήταν λοιπόν επακόλουθο η οργή να βρει αποκούμπι σε κάποιον που να την εκφράζει.
Και φαίνεται ότι προς το παρόν βρήκε τον «αποδοχέα» της στο πρόσωπο της αντισυστημικής Ζωής Κωνσταντοπούλου, επικεφαλής που κόμματος διαμαρτυρίας και μόνο, όπως ή ίδια έχει παραδεχτεί. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν πράγματι το κόμμα της Πλεύση Ελευθερίας να βρίσκεται κοντά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς φαίνεται να αντλεί ψηφοφόρους από όλο το αντισυστημικό ρεύμα της Ακροδεξιάς και όχι μόνο.
Αντλεί ψηφοφόρους και από τα συστημικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΠΑΣΟΚ.
Βέβαια το «ζωντανό κίνημα», όπως αρέσκεται να αποκαλεί το προσωποπαγές κόμμα της η κα Κωνσταντοπούλου, είναι φανερό πως δεν έχει καμία απολύτως πολιτικοϊδεολογική αναφορά. Είναι απλώς εναντίον όλων με ακραίες δόσεις λαϊκισμού. Και με μια πρόεδρο, συγκρουσιακή, καταγγελτική και πολωτική, η οποία, εκμεταλλευόμενη την τραγωδία των Τεμπών, κάνει αισθητή την παρουσία της στη Βουλή, όχι μόνο με ατέρμονες αγορεύσεις, αλλά και με συνεχείς κραυγές από τα έδρανα του κόμματός της. Φαίνεται, όμως, πως έχουν το δικό τους κοινό όλα αυτά. Και μάλιστα, κοινό πολυπληθές, όπως δείχνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Αλλά δείχνουν και κάτι άλλο οι δημοσκοπήσεις αυτές και κυρίως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους. Δείχνουνότι η…πλεύση απελπισίας, στην οποία έχει περιπέσει μια μεγάλη μερίδα πολιτών, οι οποίοι βρίσκουν αποκούμπι στο κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου,πλήττει σοβαρά ό,τι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα εντός και εκτός Βουλής αποκόμματά του. Βλάπτει επίσης το ΠΑΣΟΚ και αντισυστημικά κόμματα της Ακροδεξιάς. Παράλληλα, όμως, ευνοεί κατά τι τη ΝΔ. Διότι η εκρηκτική άνοδός της Πλεύσης τρομάζει και απωθεί μεγάλο μέρος μιας μετριοπαθούς και αμφιταλαντευόμενης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ομάδας ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου, την οποία φαίνεται πως στέλνει συστημένη πλέον στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ενισχυτικό πάντως της άποψης ότι ο πολίτης βρίσκεται σε αμηχανία από την πορεία και την πολιτεία των κομμάτων είναι το γεγονός ότι σε μικρότερο βαθμό ο άλλος κερδισμένος όλης αυτής της πορείας και διαδικασίας είναι οΒελόπουλος. Όσο η έλλειψη προγράμματος χαρακτηρίζει την Κωνσταντοπούλου, τόσο η αφθονία «προγραμματικών» θέσεων και μεγαλεπήβολων σχεδίων και στόχων χαρακτηρίζει τον Βελόπουλο.
Αυτό είναι το «δίπολο» της επιτυχίας στην πολιτική μας ζωή τώρα: Κωνσταντοπούλου και Βελόπουλος. Μόνο τα κόμματά τους γνωρίζουν ουσιώδη άνοδο.
Το φαινόμενο αυτό πρέπει να μελετήσουν στα σοβαρά όχι μόνον η Χαριλάου Τρικούπη και η Κουμουνδούρου, αλλά και το Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο δεν πρέπει να δείχνει ότι εφησυχάζει από την καταβαράθρωση και την απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, των συριζογενών κομματιδίων και του ΠΑΣΟΚ. Ανδρουλάκης και Φάμελλος μπορεί, αν θέλουν, να «αλλάξουν την τράπουλα», να αποκοπούν από την…ουρά της Ζωής, εγκαταλείποντας τοξικότητες και φαντασιακές θεωρίες, και να περάσουν στο στάδιο των σχεδίων και των προτάσεων.Οι δε της κυβέρνησης, αφού εντοπίσουν πολιτικές και επιλογές που έφεραν την πολύ μεγάλη φθορά από το 41% των εκλογών στο 28% των ευρωεκλογών και τα μικρότερα τωρινά ποσοστά, να σχεδιάσουν τα επόμενα βήματα μέχρι τις προσεχείς εκλογές.
Γιατί παρά τη δημοσκοπικώς διαπιστούμενη άσχημη σημερινή εικόνα, η ΝΔ και η κυβέρνηση έχουν τη σταθερή βάση για να προχωρήσουν, υπερβαίνοντας τις πολιτικές προεκτάσεις του δυστυχήματος των Τεμπών. Η ΝΔ, ως κυβερνών κόμμα, παρά τυχόν επιμέρους αστοχίες,λάθη, παραλείψεις και εσφαλμένους χειρισμούς, αποτελεί σήμερα τη μόνη τόσο ισχυρή πολιτική δύναμη, με οργάνωση, πρόγραμμα και απήχηση, δυνάμενη να αντεπεξέλθει στο φάσμα των κυβερνητικών ευθυνών. Διαθέτει τον μεγαλύτερο και συμπαγέστερο «πυρήνα» ψηφοφόρων, που παραμένουν σταθερά στις τάξεις της. Έκανε όμως η κυβέρνηση και μια κρίσιμης σημασίας λανθασμένη εκτίμηση μετά τις εκλογές του 2023. Ακριβώς επειδή είχε επαυξήσει τα ποσοστά της σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, θεώρησε ότι δεν έχει αντίπαλο. Και αυτό ήταν γεγονός τότε, αλλά μόνο σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης. Η λαϊκή δυσφορία και ο κλονισμός της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση δεν εκτιμήθηκαν, με τη σκέψη ότι δεν υπάρχει άλλο κόμμα-εναλλακτική λύση. Όμως είναι λάθος τεράστιο να προκαταλαμβάνεται η αντίδραση του απογοητευμένου, απελπισμένου πολίτη, η κρίση του οποίου μπορεί να βρίσκει τελείως μη αναμενόμενες διεξόδους. Το παράδειγμα της κυβερνητικής συνύπαρξης Τσίπρα-Βαρουφάκη-Λαφαζάνη-Ζωής, με την εκ δεξιών στήριξη του Πάνου Καμμένου, είναι πολύ πρόσφατο.
Και ναι, μπορεί ο κοινοβουλευτικός και ο γενικότερος πολιτικός ακτιβισμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου να αποτελεί κατ’ ουσία μια μίμηση της αντισυστημικής και εν πολλοίς αντικοινοβουλευτικής τακτικής του Αλέξη Τσίπρα την περίοδο 2010-2015,η διαφορά, όμως, είναι ότι στα χρόνια της χρεοκοπίας και των μνημονίων ήταν εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες. Τότε, ο Τσίπρας έφτασε από το 4% στο 36%. Επανάληψη του φαινομένου στο πρόσωπο της προέδρου της Πλεύσης είναι σήμερα λογικά απίθανο, όσο και αν λένε πωςστην πολιτική μη λες ποτέ τη λέξη «ποτέ».
του Φώτη Σιούμπουρα
