«Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας, και συ. Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά», γράφει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός για τη διχόνοια, στο ποίημά του (είναι οι στίχοι 144-150) «Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Και ασφαλώς «η διχόνοια δεν συμβιβάζεται πλέον με καμία φιλική συνεννόηση», όπως λέει ο Σοφοκλής.
Η διχόνοια είναι η μάστιγα που ταλανίζει από αρχαιοτάτων χρόνων τους Έλληνες.Είναι αυτή που βάζει φρένο στην πρόοδο ενός έθνους-κράτους όπως είναι η Ελλάδα. Και ναι, η διχόνοια είναι φοβερή, όπως έλεγε ο σοφός Ευριπίδης. Και το έλεγε σε μια προσπάθεια που έκανε προκειμένου «να πείσει τους Έλληνες να είναι μονιασμένοι»! Γιατί μόνο έτσι θα είναι πιο δυνατοί. Άλλωστε ο λαός μας λέει, και έχει δίκιο, «ό,τι χτίζει η ομόνοια, δυστυχώς το γκρεμίζει η διχόνοια»! Πόσες φορές δεν έχουμε πληρώσει από πολύ παλιά μέχρι και σήμερα «τον συνεχή αλληλοσπαραγμό μας», που δυστυχώς θεωρείται και είναι ίσως το χειρότερο ελάττωμα της φυλής μας…
Η διχόνοια είναι γένους θηλυκού! Είναι βέβαια η διαφορετικότητα. Η διάσταση των απόψεων και συμφερόντων. Όταν δύο άτομα, δύο μέρη πιο σωστά, έχουν διχογνωμία, τότε προκύπτει έχθρα! Έτσι, υπάρχει μια μεγάλη αντιπαλότητα που δημιουργείται κυρίως εξαιτίας συμφερόντων που έχουν ως επόμενο τις συγκρούσεις. Και όπως λέει ο λαός μας, «όταν τα σκυλιά τρώγονται, ο λύκος τρώει τα πρόβατα!». Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που από τη διχόνοια έγιναν εμφύλιοι πόλεμοι (η χώρα μας έχει πικρά πείρα) και χάθηκαν χιλιάδες ζωές. Όπως μας διδάσκει η ιστορία, η χώρα μας είχε κοπεί στα δύο από τον «εθνικό διχασμό» (έτσι τον ονόμασε ο ιστορικός της εποχής) που κράτησε κάτι παραπάνω από πέντε χρόνια, από το 1915 έως και το 1922! Υπήρξε μια διένεξη του τότε πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου για τη συμμετοχή ή μη της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι φθάσαμε στην παραίτηση του Βενιζέλου και στη δημιουργία από τον ίδιο ενός ξεχωριστού κράτους στη Βόρεια Ελλάδα. Είχε μάλιστα οριστεί ως «πρωτεύουσα του κράτους» η Θεσσαλονίκη. Και φυσικά είχαμε την εκδίωξη του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα «μετά από την παρέμβαση των δυνάμεων της Αντάντ». Να προσθέσουμε πως η διχόνοια που έφερε, δημιούργησε ένα βαθύ χάσμα στους Έλληνες, που κράτησε μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1930! Μάλιστα, κάποιοι ερευνητές ιστορικοί γράφουν ότι η «Μικρασιατική Καταστροφή, που ήρθε μετέπειτα, ήταν σε μεγάλο βαθμό απόρροια του Εθνικού Διχασμού».
Δεν είναι ψέματα ότι η διχόνοια λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα την Επανάσταση του 1821! Υπήρξαν κάποιοι από τους πρωτεργάτες του ξεσηκωμού που είχαν διαφορετική θέση, η οποία δημιούργησε έχθρα! Πρέπει να σημειώσουμε πως ο ιστορικός της εποχής αναφέρει: «Οι συνεχείς εμφύλιοι στη διάρκεια της Επανάστασης την οδήγησαν στην αφάνεια, όπως και όσα διημείφθησαν επί Καποδίστρια και μέχρι την επιβολή της βαυαρικής απολυταρχίας». Ευτυχώς που μπήκαν στη μέση οι πιο ψύχραιμοι και σήμερα η Ελλάδα «αναπνέει ελεύθερη».
Τη διχόνοια τη βρίσκουμε πλέρια, «τέλεια και χωρίς ψεγάδι», και στην εποχή μας! Το είδαμε πρόσφατα στη Βουλή, εκεί όπου από τα κόμματα της αντιπολίτευσης εργαλειοποιήθηκε η τραγωδία των Τεμπών. Έγινε δηλαδή συμφεροντολογική αντιμετώπιση της κατάστασης, του φοβερού γεγονότος, του σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Είναι αλήθεια πως βιώσαμε και βιώνουμε πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιδικίες. Και δυστυχώς είναι κάτι που μας οδηγεί ολοταχώς σε έναν νέο «εθνικό διχασμό», αν κάποιοι δεν λογικευτούν! Εάν δεν αλλάξει κάτι, ίσως ξαναζήσουμε «τα οδυνηρά αιωνία πάθη και μίση» του παρελθόντος, που -όπως ξέρουμε- τα έχουμε πληρώσει με τον βαρύ φόρο, ενός αλληλοσπαραγμού! Ένα χειροπιαστό τωρινό παράδειγμα είναι η αγένεια της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Λάρισα, όπου είχε πάει για τις εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου 1821. Όταν έφτασε στον χώρο της κατάθεσης στεφανιών, λίγο πριν από την παρέλαση, ενώ χαιρέτησε τον περιφερειάρχη, όταν ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ιατρός Χρήστος Κέλλας, άπλωσε το χέρι του για να την χαιρετήσει, αυτή τον αγνόησε επιδεικτικά! Ντροπή!
Τίποτα λοιπόν δεν διδαχθήκαμε από το παρελθόν;
Γράφει ο Γιώργος Κοντονής
