«Όταν απευθύνονται μόνο στις κομματικές ηγεσίες,
ενισχύουν τις γραφειοκρατίες αντί να εμπνέουν τη βάση»
Ο Χάρης Τσιόκας, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και πρώην βουλευτής, με ένα ισχυρό αποτύπωμαστο πολιτικό γίγνεσθαι, απέναντι στην πρωτοφανή ρευστότητα του πολιτικού περιβάλλοντος και του πολιτικού ναυαγίου που απειλεί το «καράβι» της Κεντροαριστεράς, καταθέτει στο «Π» τις σκέψεις και την άποψή του για την επόμενη μέρα, τις συνεργασίες,τις εσωκομματικές τριβές, αλλά και για το ενδεχόμενο επιστροφής του Αλ.Τσίπρα.
Tο«καράβι» της Κεντροαριστεράς μοιάζει να βολοδέρνει σε μανιασμένα κύματα. Μπορεί να αποφευχθεί το ναυάγιο;
Ο προοδευτικός, αριστερός, σοσιαλιστικός και οικολογικός χώρος, στην ιστορική του διαδρομή, βρήκε κοινωνική πλειοψηφία μόνον όταν ο προσανατολισμός του αφορούσε επεξεργασίες και προγράμματα διακυβέρνησης που απαντούσαν σε σύγχρονες ανάγκες. Ο κόσμος στα συλλαλητήρια διεκδικεί οξυγόνο και δημοκρατία. Το λέει ο ίδιος, στα συνθήματα, στα πλακάτ… Με απλά λόγια, ζητά ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης διαφορετικό απ’ αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Ένα πρόγραμμα που θα αφορά την αλλαγή του παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου, με κράτος προσβάσιμο στους πολίτες και Αυτοδιοίκηση που να αντιστοιχεί, τουλάχιστον, στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Δυστυχώς όμως, τα προοδευτικά κόμματα στην παρούσα συγκυρία έχουνεγκλωβιστεί σε κοινωνικά αδιάφορες διεργασίες, περιχαρακώνοντας εκλογικά ποσοστά στη βάση των διαιρέσεων του χθες. Χάνεται σε έναν αντικυβερνητισμό που, ωστόσο, εκφράζεται καλύτερα από την ίδια την κοινωνία. Δεν ενισχύει, με κοινωνικούς όρους, προγραμματικές επεξεργασίες λύσεων στα σημερινά προβλήματα. Η χρησιμότητα της διαλεκτικής μαρξιστικής σκέψης κρίνεται πια από την κοινωνία για το σήμερα. Κι ενώ τα συστημικά κέντρα το κατανοούν και το εφαρμόζουν για τις ανάγκες τους, δεν το κάνουν οι αυτοπροσδιοριζόμενες προοδευτικές δυνάμεις. Επειδή λοιπόν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, κανένα κόμμα δεν μπορεί μόνο του, το ερώτημα που τίθεται προς τις κομματικές ηγεσίες είναι: Γιατί ζητούν την εκλογική δύναμη; Πού και για ποιους θέλουν να την αθροίσουν;
Οι εσωκομματικές τριβές αποτελούν βασική αιτία αποπροσανατολισμού, με αποτέλεσμα οι πολίτες να σας γυρνούν την πλάτη. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει ουσιαστικό αφήγημα ή επειδή το υπάρχον έχει ξεπεραστεί;
Έχετε δίκιο! Δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία για να διακρίνει κανείς ότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν 70% αποχή, ενώ η πρόθεση ψήφου αφορά ένα μικρό ποσοστό του εκλογικού σώματος. Μου δίνετε την ευκαιρία να επαναλάβω αυτό που πολλοί από εμάς, στο προοδευτικό τόξο, έχουμε δημοσιοποιήσει μέσω ενός πανελλαδικού δικτύου: Το αφήγημα πρέπει να δημιουργείται στη βάση των αναγκών που γεννούν τα δεδομένα της εποχής.
Η συμμετοχή ενισχύεται όπου διοργανώνονται συζητήσεις με τη συμμετοχή της κοινωνικής, παραγωγικής και πολιτικής βάσης. Αντίθετα, συρρικνώνεται όταν επαναλαμβάνονται τα ίδια πρόσωπα και ο στόχος είναι ο κομματικός έλεγχος. Για να υπάρξει συνεπώς πολιτική αλλαγή, χρειάζεται μια νέα κοινωνική συμμαχία, που θα διεκδικεί λύσεις στις δικές της ανάγκες. Μέσα από τη στήριξη της παραγωγικής βάσης, τη δίκαιη συμμετοχή των συντελεστών, την ανάταξη της Περιφέρειας και την πρόσβαση όλων των πολιτών στα κοινά αγαθά.
Γίνεται κουβέντα για επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι και τι θα μπορούσε ο ίδιος να κάνει τώρα, που δεν έκανε όταν είχε στα χέρια του το «πηδάλιο»;
Ο ίδιος θα αποφασίσει το είδος και τον τρόπο της συμμετοχής του. Εξακολουθεί, όμως, να αποτελεί κεφάλαιο για τον ελληνικό λαό και τη χώρα.Η εμπειρία του από την άσκηση εξουσίας, σε μια δύσκολη εποχή, με αδύναμο διαπραγματευτικό λόγο, μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη στη διαμόρφωση μιας προοδευτικής πλειοψηφίας με προγραμματική ενότητα.Το ζητούμενο είναι να μην επαναληφθούν τα λάθη και οι παραλείψεις του παρελθόντος, που δίχασαν. Ο προοδευτικός χώρος καλείται να προτείνει λύσεις για το σήμερα και όχι απλώς να υπερασπίζεται τις κατακτήσεις τού χθες.
Η πρόταση του Σωκράτη Φάμελλου για κοινό ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικό σωσίβιο ή ρεαλιστική προσέγγιση;
Στη δύσκολη εποχή του πολυκερματισμού, πρέπει να γινόμαστε χρήσιμοι, όχι απλώς ευχάριστοι. Το πολιτικό σύστημα της χώρας κινδυνεύει να μεταλλάξει την παρακαταθήκη της Μεταπολίτευσης, όπου ανταγωνίζονταν εναλλακτικά προγράμματα για τη διακυβέρνηση. Οι κομματικές περιχαρακώσεις περιορίζουν το ζητούμενο στην εναλλαγή προσώπων και όχι πολιτικών. Οι προτάσεις συνεργασίας πρέπει να αφορούν την προγραμματική συμπόρευση, με συμμέτοχο την κοινωνία. Όταν απευθύνονται μόνο στις κομματικές ηγεσίες, ενισχύουν τις γραφειοκρατίες αντί να εμπνέουν τη βάση.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από πολιτική αλλαγή. Κι αυτή επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τη συμμετοχή της στη διαμόρφωση ενός προγράμματος διακυβέρνησης που θα καταστήσει την προοδευτική παράταξη πλειοψηφική.
Σε όλα τα προοδευτικά κόμματα, η πλειοψηφία της βάσης και των στελεχών θέλει τη συνεργασία και αυτό πρέπει να το ενισχύσουμε. Χρειάζεται ένα άλλο πολιτικοκοινωνικό σχέδιο πρωτοβουλιών με εκδηλώσεις προγραμματικές από τα κάτω,προκειμένου οι ηγεσίες των προοδευτικών κομμάτων να αντιστοιχηθούν με το μήνυμα της ανάγκης για προοδευτική πλειοψηφία με προγραμματική ενότητα. Και αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να καταργηθούν η πολιτική αυτονομία του κάθε κόμματος και η φιλοδοξία αύξησης της εκλογικής του επιρροής.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παρασκήνιο» το Σάββατο 5 Απριλίου
