Ο πατέρας μου, γεωργός και κτηνοτρόφος στο επάγγελμα, αλλά βαθιά πολιτικοποιημένος και πιστός οπαδός των ειδησεογραφικών εκπομπών, χρησιμοποιεί πολύ συχνά τη φράση «τώρα που σφίγγουν τα γάλατα, να σας δω».
Ατάκα η οποία φάνταζε εφιάλτης, που όταν την ξεστόμιζε τέτοια περίοδο, και μέχρι την αρχή των προαγωγικών και πανελλαδικών εξετάσεων, καταλάβαινες ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και καλείσαι να φέρεις εις πέρας και με ιδιαίτερα ικανοποιητικό βαθμό τις δυσκολίες των μαθημάτων.
Στη χώρα, εδώ και τρεις μήνες, το ενδιαφέρον μονοπωλούν το δυστύχημα των Τεμπών, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και είτε διάφοροι μηχανισμοί που υποστηρίζουν ότι στα Τέμπη έγινε έγκλημα με υπαιτιότητα της κυβέρνησης, είτε εκείνοι που πρόσκεινται ή είναι φίλα προσκείμενοι στην τελευταία και υπεραμύνονται(;) αυτής. Κι ενώ η κοινή γνώμη ή οι μηχανισμοί ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με αυτό, στην ευρωπαϊκή και διεθνή σκακιέρα γίνεται «χοντρό» παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα. Τελευταίο χτύπημα, μέχρι το επόμενο φυσικά, η ανακοίνωση σκληρών δασμών από τον πρόεδρο Τραμπ -σημειώθηκαν την Τετάρτη 2/4-προς όλες σχεδόν τις χώρες, με τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση.
Ο νέος υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Μάκης Βόριδης, στα τέλη Φεβρουαρίου και σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ερωτώμενος για το αν είναι μικρό θέμα το δυστύχημα των Τεμπών, είχε δηλώσει πως:«Σε σχέση με αυτά που συζητάμε; Ένα δυστύχημα; Ναι είναι μικρό, σε σχέση με αυτά που συζητάμε. Σε σχέση με την αλλαγή του πλανήτη, τα αίτια ενός δυστυχήματος φυσικά έχουν την αξία τους, αλλά όχι ώστε να σταματήσουμε να συζητάμε τα πάντα και να συζητάμε επί 20 μέρες αυτό». Το αποτέλεσμα ήταν το παραπάνω να αποτελέσει «εύφλεκτο» υλικό και να δυναμιτίσει περισσότερο την ήδη έκρυθμη κατάσταση. Είχε, όμως, άδικο;
Ήδη τον τελευταίο μήνα, εντός του Μαρτίου, τα κράτη-μέλη της Ένωσης και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κατέληξαν σε συμφωνία για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας, χαιρετίζοντας τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και το σχέδιο «ReArmEurope», ενώ υπάρχει σημαντική αναφορά για την ανάγκη προστασίας όλων των χερσαίων, εναέριων και θαλάσσιων συνόρων της ΕΕ. Πέραν της άμυνας, ένα διαχρονικό αίτημα της χώρας γίνεται πραγματικότητα, σημαντικές εξελίξεις υπήρξαν στις γεωστρατηγικές συμμαχίες, με τη χώρα να είναι σε καλό σημείο, ενισχύοντας τις ήδη καλές σχέσεις με το Ισραήλ.
Δυστυχώς, όσο η αντιπολίτευση είναι μονοθεματική και δίνει χώρο και αέρα σε κόμματα(;) όπως αυτό της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υποχρεωμένοι να ασκούν διακυβέρνηση στον τόπο. Οφείλουν άπαντες να κατανοήσουν πως η πολιτική δεν είναι μπίζνα ή κάποιου είδους χόμπι και «επαναστατικής γυμναστικής». Ναι, είναι λογικό και κατανοητό να υπάρχει αντίδραση για τα Τέμπη. Όπως και είναι λογικό και κατανοητό να επιζητείται δικαιοσύνη αλλά και ασφαλείς συγκοινωνίες. Λογικό, εξίσου, είναι και ότι το κράτος έχει συνέχεια και οι κυβερνώντες πρέπει να δουλέψουν σε όλους τους τομείς και με εκείνα που έχει το χαρτοφυλάκιό τους.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, είτε αρέσει σε πολλούς είτε όχι, είναι αυτήν τη στιγμή η μοναδική παράταξη που μπορεί να σταθεί και να εκπροσωπήσει τη χώρα. Σίγουρα στη δημοκρατία αδιέξοδα δεν υπάρχουν, αλλά τα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν βαλθεί να γεννήσουν την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει κανένας που μπορεί να ηγηθεί, πλην της κεντροδεξιάς παράταξης. Και τώρα που σφίγγουν τα γάλατα, απαιτείται επαγρύπνηση και δουλειά…
Γράφει ο Στρατής Κοκκινέλλης
Φιλόλογος-δημοσιογράφος
